Volgens de inspecties van de ministeries van Volksgezondheid en Justitie blijven kinderen met een kinderbeschermingsmaatregel te lang verstoken van hulp. Ook duurt het te lang voor ze een vaste jeugdbeschermer krijgen toegewezen.

Ingrijpen en handhaven heeft volgens de toezichthouders geen zin meer, zo stelden ze deze week, onder meer vanwege de personeelstekorten in de sector. De inspecties pleitten voor een crisisaanpak, maar daar wacht het kabinet vooralsnog mee, zo blijkt uit een brief die minister Weerwind (Rechtsbescherming) en staatssecretaris Van Ooijen (Volksgezondheid) woensdag naar de Tweede Kamer hebben gestuurd.

Door extra mankracht aan te trekken, hopen de twee bewindslieden dat het gemiddeld aantal kinderen dat één voogd onder zijn hoede heeft, daalt. Daalt de werkdruk, dan is dat ook gunstig voor het personeelsverloop en het ziekteverzuim, zo hopen ze. Daarom doen ze de toezegging 20 miljoen euro vrij te maken op de begroting. Dat geld is onder meer bedoeld voor een zij-instroomregeling voor gezinsvoogden.

Het vorige kabinet concludeerde al dat het stelsel voor jeugdbescherming te complex is geworden. Voor ouders en kinderen die in de knel zitten, zijn de lokale wijkteams van gemeenten het eerste aanspreekpunt. Als die de zaak niet vertrouwen, sturen ze het dossier door naar Veilig Thuis; de opvolger van het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK). Komt het loket of Veilig Thuis tot het oordeel dat er een jeugdbeschermingsmaatregel nodig is, dan laat de kinderrechter dat vooraf meestal toetsen. Daarvoor is dan weer een derde speler aan zet: de Raad voor de Kinderbescherming.

Om de jeugdbeschermingsketen te herstructureren werden er onder Rutte III al diverse regionale experimenten in gang gezet. Het idee daarvan is dat de raad, de jeugdbeschermingsinstellingen en Veilig Thuis moeten opgaan in Regionale Veiligheidsteams. Weerwind en Van Ooijen beloven in hun brief dat die pilots voorlopig worden verlengd.

Jeugdzorg Nederland noemde de plannen van het kabinet woensdag onvoldoende en sprak van „een gemis aan urgentiebesef” bij het uitwerken van de maatregelen.