Voor mij is vooral die wekker weer wennen. Maar ook: dat je uit bed schiet, de boel beneden klaarzet, maar dat er dan niemand komt opdagen. Wanneer je boven poolshoogte gaat nemen, klinkt slechts een zacht gekreun: „Het tweede pas…”. Of „De eerste drie uren zijn vervallen.”

Het principe van die vrije uren kende ik (ik loop al even mee op de middelbare school). Maar dat nu ook de jongste geen vaste dagstructuur meer heeft, is nieuw. Het afscheid van de basisschool voelt ook nog zo.

Op Facebook zag ik het bordje op het kleuterplein staan: ”Welkom terug op school”. En ook de aankondiging van de startavond in de kerk. Daar zit ik dit jaar dus niet bij. Logisch natuurlijk, als je geen kind meer op de basisschool hebt. Dan hoor je daar ook niet. Maar toch was het wel even slikken, na een jaar of zestien.

Zo’n basisschool is een gemeenschap waar ouders een grote plek innemen. Nu beleef je alles wat meer op afstand. Als er niet al te veel strubbelingen zijn, tenminste. Helpen met boeken kaften, met huiswerk. En twee keer in het jaar een gesprek met de mentor voeren. Dat is het wel zo’n beetje. „Zal ik je vanmiddag ophalen?” „Nee mam, dat is echt heel raar.”

Voor leerlingen die de overstap van basisschool naar brugklas maken, bestaat een speciaal woord. Brugklasser heet je dan opeens, of –misschien nog wel bekender en vaker gebruikt door ouderejaars– brugpieper. Maar hoe noem je een moeder van een brugklasser? Brugmoeder? Brugpieperma?

Toen onze oudste de overstap maakte, zat ik er best mee in m’n maag. Dat eind fietsen, komt dat goed? En zal hij steeds het juiste lokaal weten te vinden? En voor mezelf: Kan ik hem z’n broodtrommel (met dolfijn op de voorkant) nog meegeven of beter van niet?

Over dat soort vragen maak ik me inmiddels minder druk. Dat is het gevolg van derde zoon zijn, vrees ik. Ik maak me inmiddels meer sappel om de oudste, die sinds deze week dagelijks met de trein naar Amsterdam vertrekt. Maar ook dat zal ik wel weer leren loslaten op termijn. En overgeven.