In het licht van de moord op 6 miljoen joden in de Tweede Wereldoorlog zou men verwachten dat de westerse publieke opinie Israël het recht zou gunnen zich tegen agressie en terrorisme te verdedigen. Daar is de laatste decennia weinig van gebleken. Israël wordt consequent als agressor getypeerd, en de Palestijnen als slachtoffers van het brute kolonialisme van de Israëliërs. Yasser Arafat, die het Palestijnse volk arm hield en die verantwoordelijk is voor duizenden doden, werd door mannen als Wim Kok en vrouwen als Gretta Duisenberg als vrijheidsstrijder gezien.

De populaire theorie rondom Israël en het Palestijnse conflict luidt ongeveer als volgt: „Israël heeft bezit genomen van een land dat toebehoorde aan de Palestijnen. Zij zijn door de Israëliërs verjaagd uit hun land en hebben nu als vluchtelingen veel te lijden. Israël gebruikt buitensporig geweld tegen de Palestijnen. Als gevolg daarvan blijft er voor de Palestijnen in hun strijd voor een eigen staat geen andere weg over dan gewapend verzet.”

Mythes
Vorig jaar verscheen een boek waarin deze mythes stuk voor stuk grondig aan de tand worden gevoeld: ”The Case for Israel”, geschreven door de Amerikaanse hoogleraar rechten aan Harvard, Alan Dershowitz. Goed gedocumenteerd beschrijft Dershowitz de totstandkoming van de staat Israël, de oorlogen tegen Israël en het huidige Palestijnse conflict.

Dershowitz maakt duidelijk dat de joden die terugkeerden naar Palestina aan het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw, op een rechtmatige wijze grond kochten van de eigenaren. De eigenaren van de grond waren veelal grootgrondbezitters die helemaal niet in Palestina woonden. Er was geen sprake van het verjagen van de oorspronkelijke inwoners.

In de jaren erna heeft Israël meermalen aangeboden mee te werken aan een oplossing door de Palestijnen een eigen staat te geven, de laatste maal in 2000/2001 tijdens de onderhandelingen die door de Amerikaanse president Clinton werden geleid. Het waren echter steeds de Palestijnen die deze oplossing van de hand wezen.

Waarom? Omdat ze geen eigen staat wilden? Nee, omdat de Palestijnen van mening zijn dat er geen Israëlische staat naast de hunne mag bestaan. De Palestijnen worden al decennia gedreven door hun wens de Joden te verwijderen uit Palestina.

Dershowitz toont ook overtuigend aan dat het verwijt aan de Israëli’s dat zij buitensporig geweld gebruiken, kant noch wal raakt. Het zijn de Palestijnen die aanslagen plegen tegen onschuldige burgers, waarbij getracht wordt zo veel mogelijk slachtoffers te maken. De Israëli’s daarentegen gebruiken proportioneel geweld, waarbij gepoogd wordt de terroristen onschadelijk te maken en burgerslachtoffers te voorkomen.

Slacht
Een van de opzienbare analyses in het boek gaat over banden die er in de Tweede Wereldoorlog bestonden tussen de Palestijnen en Hitler. De Palestijnse leider in die dagen, Haj Amin al-Husseini, stelde Hitler voor „het joodse probleem in Palestina op te lossen in overeenstemming met de raciale belangen van de Arabieren en langs soortgelijke lijnen als die in Duitsland worden gebruikt om het joodse vraagstuk daar op te lossen.” „Sta op, zonen van Arabië. Vecht voor uw heilig recht. Slacht de joden waar u ze ook vindt. Hun vergoten bloed behaagt Allah, onze geschiedenis en onze religie”, sprak al-Husseini. Het Palestijnse geweld tegen Israël komt voort uit dit grondmotief.

Westerse leiders en media die de afgelopen decennia steeds weer de zijde van de Palestijnen kozen, zijn in dubieus gezelschap: Adolf Hitler en Saddam Hussein stonden aan dezelfde kant. Dat zou toch op z’n minst tot nadenken moeten stemmen.

Drs. O. M. van der Tang, ondernemer in de ict-sector en gemeenteraadslid