Asielzoekers eerlijk verdelen over alle gemeenten in het land
De crisis in de opvang van asielzoekers is onhoudbaar. Regelmatig moeten groepen asielzoekers buiten in het gras slapen bij het opvangcentrum in Ter Apel omdat medewerkers van het COA nergens plekken voor hen kunnen regelen. Het kabinet overweegt nu om gemeenten te dwingen asielzoekers op te nemen als de betreffende gemeenten de opvang in een leegstaand gebouw weigeren op grond van het bestemmingsplan. De landelijke overheid verstrekt dan een vergunning, zodat het gebouw toch omgebouwd kan worden voor asielzoekers. Het gaat dan vaak om grote opvanglocaties.
Toch is het maar zeer de vraag of deze dwang de problemen zal oplossen. Daarbij is een soort aanwijzing vanuit Den Haag ook bestuurlijk gezien zeer aanvechtbaar. Gemeenten in het land hebben hun eigen democratisch gekozen bestuur en het is nogal wat als de landelijke overheid dat bestuur de facto aan de kant schuift. Daar komt bij dat de nu voorgestelde noodmaatregel al snel als oneerlijk ervaren zal worden door gemeenten die ermee te maken krijgen. Waarom zij wel en de buurgemeenten niet?
Op dit moment is het in Nederland zo dat statushouders, dus mensen die hier mogen blijven, eerlijk over de gemeenten worden verdeeld. Gemeenten krijgen de plicht om voor statushouders, naar rato van het inwoneraantal, woningen te regelen. Dat is, in een tijd van woningnood, niet zelden een welhaast onmogelijke opgave. Toch is zo’n ‘verdeelsleutel’ eerlijker dan enkele gemeenten aanwijzen die mee moeten werken aan de realisatie van een grootschalige opvang.
Dat er iets moet gebeuren, is duidelijk. Het is onmenselijk om asielzoekers buiten te laten slapen, of op stoelen in wachtruimtes. Ook verschillende proefballonnetjes die de regering eerder opliet –bijvoorbeeld opvang op schepen op zee– blijken onuitvoerbaar. Een land als het onze, dat op tal van lijstjes in de top tien staat van meest welvarende landen, moet zich schamen voor zowel de chaos in Ter Apel als voor de plannen om asielzoekers te ‘huisvesten’ op boten op zee.
Een moreel appel op álle gemeenten in het land om asielzoekers op te vangen, verdient dan ook absoluut de voorkeur. Het is echter maar de vraag of zo’n appel nog landt. Indien niet, dan is een verdeling van asielzoekers over gemeenten, ondanks de nadelen die ook hieraan kleven, te verkiezen boven de dwang voor enkele gemeenten die nu wordt voorgesteld.
Christenen die zich verzetten tegen de opvang van vluchtelingen moeten de Bijbel nog maar eens goed lezen. Het is God Zelf Die de vreemdelingen „bewaart”, zoals het in Psalm 146 staat. Voor het gevaar van islamisering en voor de problemen met het verdelen van de schaarse woningen mag niemand de ogen sluiten. En aan het terugsturen van vluchtelingen die geen recht hebben op asiel, de gelukzoekers, moet veel strakker de hand worden gehouden. Maar dat ontslaat niemand van de Bijbelse plicht om barmhartig te zijn voor naasten in nood.
