In het artikel ”Technologie dient de rustdag” (RD 18-6) vielen mij de zinnen „Tijd om na te denken was er niet” (in het begin van de coronaperiode) en „Tijd voor bezinning is er nu wel” op. De auteur legt hier de vinger op de zere plek van onze gezindte. We doen maar wat en vragen niet naar „de mond des Heeren” (Jozua 9:24). We bukken niet onder Gods oordeel, hebben geen schuld en redden onszelf met middelen die niet naar Gods Woord zijn.

Deze zonde van onachtzaamheid en niet vragen naar Gods Woord was er ook toen men de ark naar Jeruzalem liet opkomen op een nieuwe wagen (technologie) en niet volgens Gods inzetting. De Filistijnen deden het toch ook? De priesters, die Gods Woord kenden, wisten beter. Uzza dacht bij wijze van spreken: „Het gaat niet goed in het kerkelijke leven, we kunnen niet opgaan, we moeten praktisch zijn, de ark wankelt!” Het kostte zijn leven. Ook wij reageren als postmoderne mensen en denken: „Het gaat niet goed. We moeten de mensen bij de kerk zien te houden met alle mogelijke technische middelen.” Mijn kritiek richt zich vooral op de visuele techniek. Moeten wij daarmee de Kerk in stand houden? Nee, daar staat God wel voor in.

Menselijke tradities

Door welke bril lezen we? Het is een Bijbelse gewoonte om op de dag des Heeren op te gaan naar Gods huis. Dat leert ons antwoord 103 van de Heidelbergse Catechismus over het vierde gebod. Hierin lezen we dat we „naarstiglijk” naar de kerk moeten komen. God wil niet op digitale wijze aanbeden worden. Hij wil dat we in Zijn huis komen. Daar spreekt Hij tot ons door het levende Woord, niet door het beeld thuis!

Calvijn schrijft: „Als wij in de eredienst eigen ideeën, de uitvindingen van andere mensen of door de mens gemaakte tradities volgen, dan is dit een daad van afval en afgoderij, een afwijking van de waarheid van Gods Woord en de aanbidding van iets vals in plaats van wat God heeft ingesteld.” (Ray Lanning in ”Calvinisme: een godgerichte en praktische levensvisie”, J. Beeke e.a., pag. 279)

Wat is een eredienst? In de Nederlandse Geloofsbelijdenis (artikel 28) wordt beleden dat een eredienst een „heilige vergadering” of (fysieke) bijeenkomst is waarvoor geldt dat allen „schuldig zijn zichzelf daarbij te voegen en daarmee te verenigen.” In hoofdstuk 20 van de geloofsbelijdenis van Westminster (1647) staat: „Maar de aangename manier van het dienen van de ware God is ingesteld door Hem Zelf, en zo gereguleerd door Zijn geopenbaarde wil, dat Hij niet gediend mag worden naar de ontwerpen en gedachten van mensen, of de ingevingen van Satan, onder elke zichtbare vorm, of elke andere manier die niet voorgeschreven is in de Heilige Schrift.”

Gezien deze laatste omschrijving valt op de praktijk van de camera wel het nodige af te dingen. Behagen digitale diensten God? Zijn wil is naarstig opkomen op de dag des Heeren! (Mattheüs 18:20; Hebreeën 10:25). God wil dat we, bijzondere situaties daargelaten, fysiek aanwezig zijn in Zijn huis, de werkplaats van de Heilige Geest.

Gods Woord leert dat gebruik van beelden leidt tot het verzuimen van de door God ingestelde middelen. Onder meer deze twee Bijbelse gebeurtenissen laten dat zien: 1. Blijkens Richteren deed iedereen wat recht was in zijn ogen, Micha maakte thuis een efod (beeld). De reis naar de tabernakel te Silo, door God geboden, hoefde men dan niet meer te maken, zo werd gedacht. 2. Na de scheuring van het rijk verbood koning Jerobeam het volk naar de tempel te Jeruzalem te gaan. In plaats daarvan plaatste hij beelden in Dan en Bethel.

Coram Deo

De dichter van Psalm 42, verstoken van de opgang naar de tempel, verzucht: „Wanneer zal ik ingaan en voor Gods aangezicht verschijnen?” Ingaan wil zeggen: toegaan en naderen. Verschijnen betekent eigenlijk: fysiek gezien worden. Dan komt men in Gods huis, voor Gods aangezicht, in alle rust, zonder allerlei visuele techniek.

De auteur is interim-manager in het bedrijfsleven en redacteur van ”Gereformeerd Venster”.