Tot dusverre hebben 270 van de 2748 journalisten van Socpresse de deur dichtgeslagen en aanspraak gemaakt op een ontslagpremie (ten minste eentwaalfde van een jaarsalaris per dienstjaar). Sinds 1935 kunnen journalisten volgens de Franse arbeidswet dat recht doen gelden, als hun publiciteitsorgaan van eigenaar verandert.

Tot de Socpresse behoren de grote landelijke krant Le Figaro, de regionale krant Le Progrès van Lyon en het weekblad L’Express. Bij de Figaro stappen 29 journalisten op en nog eens 25 van de bijlagen. Bij de groep L’Express/L’Expansion geven 28 journalisten er de brui aan en bij Le Progrès en de Dauphiné Libéré maar liefst 109. Bij de Franse vakbonden stapelen de dossiers over de afkooppremies zich op.

„Veelal gaat het om mensen van vijftig jaar en ouder", aldus secretaris–generaal Franc_ois Boissarie van de SNJ (Syndicat National des Journalistes), met ruim 3000 leden de grootste journalistenbond van Frankrijk. Sommigen maken van de gelegenheid gebruik om op een gunstige manier te stoppen. Maar het merendeel windt zich hogelijk op over de manier waarop Dassault zich ontpopt als persmagnaat en de publicaties naar zijn hand zet.

Dassault is een van de rijkste mensen in Frankrijk. Behalve bouwer van Mirage–straaljagers en sinds kort persbaas is Dassault ook senator en burgemeester van Corbeil. Tot grote verbazing van iedereen volgt Le Figaro sinds zijn aantreden zijn minste escapades met foto’s op de voorpagina, maar meldt hij niets meer over moeilijke vliegtuigcontracten: te gevoelig en ongezond voor de Franse economie, aldus Dassault.

In de Senaat gaat Dassault tekeer tegen de verlammende invloed van de bonden, het uitblijven van fiscale cadeaus voor ondernemingen, de vermogensbelasting en de socialisten, die Frankrijk decadent hebben gemaakt en het land „zo’n kanker hebben bezorgd dat we er allemaal aan creperen. Punt." Voor de radio zei Dassault deze week dat de pers eindelijk eens moet leren „gezonde berichten" te schrijven. „De Fransen moeten bedenken dat ze moeten werken en niet altijd voor niets op vakantie kunnen", liet hij zich nog ontvallen.

Zelfs in eigen centrum–rechtse kring komen Dassaults ideeën soms hinderlijk storend over. Zo stelt hij openlijk zijn vliegtuigindustrie alleen te hebben kunnen ontwikkelen door een deel van de productie over te hevelen naar het buitenland „waar de productiekosten drie tot vier keer lager zijn, zoals in Polen, of dertig maal lager, zoals in China." Dassault in in de Senaat rapporteur van de commissie voor de werkgelegenheid.

Het massale vertrek van journalisten gaat Dassault miljoenen kosten. Op den duur heeft Dassault er mogelijk zelfs baat bij. Een deel, is al aangekondigd, wordt niet vervangen en op andere plaatsen komen jongeren: veel goedkoper.