Hoewel de in het water liggende brugdelen en bootrestanten veel overlast bezorgen, is er bijna vijftien jaar later nog geen enkele poging gedaan om deze op te ruimen, zo ontdekte ik laatst toen ik weer eens in de buurt was. Surinamers kijken daar niet meer van op, ze zijn totaal onverschillig geworden.

„Eens in de zoveel maanden horen we weer een klap, dan weten we dat er weer een boot op de brug is geklapt”, zegt vriend Remy Artist (30), die niet ver van de bewuste brugrestanten nabij het dorp Redi Doti woont, op zo’n 70 kilometer van de hoofdstad Paramaribo.

„Ik was zestien toen de brug kapot werd gevaren, ik kan mij dat nog herinneren als de dag van gisteren”, vervolgt Remy. „Ik hoorde midden in de nacht een enorm kabaal. Ik ben er toen met andere jongens uit het dorp op afgegaan. We zagen de brugdelen in het water liggen en de zandschuit, die al deels was gezonken. We hebben toen de stuurman van boord gehaald. Hij kon nauwelijks op zijn benen staan, zo dronken was hij.”

Onbruikbaar

De beschonken stuurman wist zijn boot niet in de vaargeul te houden en had met hoge snelheid een pijler geramd. Die verschoof, waarop een brugdeel naar beneden stortte en op het vaartuig terecht kwam. De schade aan de brug, die letterlijk in één klap onbruikbaar werd, werd geschat op minimaal een miljoen euro.

Je zou denken dat de eigenaar van die boot voor de schade moest opdraaien, maar zo werkt dat niet in Suriname. Het gaat om verreweg de (invloed)rijkste ondernemer van het land, die alle verantwoordelijkheid weg lachte.

In 2014 werd enkele kilometers verderop een nieuwe brug gebouwd en in gebruik genomen. De betonnen delen van de aan gort gevaren brug werden echter nooit opgeruimd. Daar zit verder niemand mee, behalve de omwonenden en zij die gebruik moeten maken van de vaak onstuimige rivier.

Gelaten

Er is al jaren sprake van een onverantwoorde situatie, die vooral een gevaar vormt voor schoolboten afgeladen met kinderen. De rest van het land haalt de schouders op en reageert laconiek en gelaten. „Zoals dat hier altijd zo gaat”, verzucht Remy moedeloos, terwijl we vanaf de oever, wat hij noemt, „het zoveelste fiasco in dit land” aanschouwen.

Ik kan zijn conclusie alleen maar beamen. Het land herbergt heel veel trieste bouwwerken, die allemaal door onkunde, mismanagement of ongelukken nooit zijn geworden wat ze moesten zijn.

Maar Surinamers hebben het allang opgegeven om zich daaraan te ergeren. En dus accepteren ze ook gewoon dat de kans heel groot is dat die nooit gebruikte brug over vijftien jaar nog steeds in het water ligt, als symbool voor hun onverschilligheid.