De gebeurtenis van donderdag 19 januari 2012 staat in haar geheugen gegrift. Ze vertrekt die ochtend aan de late kant uit haar woonplaats Twello naar haar werk bij de arbodienst in Harderwijk. Bij Nijbroek rijdt ze langs een kanaal. „Voor me reed een stinkende vrachtwagen met restafval van kippen. Ik wilde er graag snel langs.”

Kirsten probeert in te halen. Ze raakt een betonnen rand in het wegdek, begint te tollen, schiet tussen twee bomen door en belandt ondersteboven in het kanaal. „Ik heb me losgemaakt en ben naar de achterkant van de auto gekropen.” Dat is niet logisch, omdat ze zo juist verder de auto in gaat. „Ik zie het als Gods leiding dat ik dat heb gedaan. Het achterste deel van de auto lag nog boven water. Daar kon ik ademen. Ik voelde een rust over me heen komen. Ik zong: „Jezus alles geef ik U.” Ik wist niet of ik het zou overleven.”

De vrachtwagenchauffeur en een automobilist halen Kirsten uit haar auto. Wanneer ze onderkoeld, maar vrijwel ongedeerd uit het water komt, willen de mannen haar naar een huis brengen. „Maar ik bleef stilstaan en heb de Heere gedankt dat ik het had overleefd.” Ze belt haar vader en haar vriend. „Toen ik mijn vader zag, zei ik dat ik nu echt zeker wist dat God bestaat.”

De redders worden later gehuldigd. Kirsten geeft hen een Bijbel van waterafstotend materiaal. Een dag na het ongeluk gaat Kirsten weer op de bewuste plek kijken. Nog steeds rijdt ze meerdere keren per week langs de plek van het ongeval naar haar werk. Ze heeft geen angstige gedachten als ze aan het ongeval terugdenkt.

Bijzonder is ook dat haar broer een jaar eerder een ongeluk overleeft wanneer hij door een dak zakt. Hij raakt zwaargewond, maar herstelt. Terugkijkend op de gebeurtenissen blijft bij Kirsten verwondering over. „Ik denk weleens: wat heb ik met die tien jaar gedaan die ik er van de Heere nu al bij heb gekregen?”

Dit is het derde deel in een serie over gebeurtenissen die tien jaar geleden plaatsvonden.