Als 29-jarige ben ik in verwachting van mijn tweede kind. Als jonge vrouw, woonachtig in het centrum van Rome, geld ik als een uitzondering. Veel mensen geven een complimentje, anderen willen weten waarom ik deze keuze heb gemaakt, maar velen begrijpen er weinig van.

Dalende geboortecijfers spelen in heel Europa. Maar Italië bungelt onderaan op de Europese ranglijst. Sinds 1970 is het aantal kinderen gehalveerd en de oudere bevolking verdubbeld. De trend verergert, vooral nu de Covid-19-pandemie heerst.

Het dalende geboortecijfer in Italië wordt in toenemende mate gezien als een maatschappelijk probleem dat de economie bedreigt en de toekomst van het land in gevaar brengt. Economen vrezen dat in de toekomst de beroepsbevolking krimpt en steeds meer bejaarden een beroep doen op de staat. Er zijn grote zorgen over het bbp (bruto binnenlands product) van het land. Ondanks de economische crisis, mede door corona, probeert de overheid met bonussen en financiële steunregelingen gezinnen te helpen.

Bijna alle analyses van de oorzaken van het probleem wijzen in de richting van de economische crisis. Jongeren kunnen moeilijk werk vinden. Een vast contract is al helemaal lastig. De Italiaanse lonen laten gezinnen slechts toe één kind te onderhouden. Afgezien daarvan is er in Italië nog geen sprake van volledige gelijkheid voor vrouwen. Als zij voor het moederschap kiezen, worden ze op de werkplek benadeeld en vaak gedwongen hun baan op te geven.

Sociaal isolement

Als Italiaanse in Rome ervaar ik alle moeilijkheden die vrouwen tegenkomen als ze ervoor kiezen kinderen te krijgen. De toegang tot de kinderopvang is niet vanzelfsprekend, er zijn geen ondersteunende netwerken en moeders ervaren vaak een sociaal isolement, meer dan vaders. Daarnaast is er de sociale druk. Feministische bewegingen hebben een huiselijk leven volledig gedevalueerd. Emotionele en seksuele onafhankelijkheid wordt beschouwd als een kernwaarde voor vrouwen.

Ook de verhouding tot het eigen lichaam is veranderd. Enerzijds worden vrouwen door feministische bewegingen gestimuleerd om met hun lichaam te doen wat zij willen. Anderzijds verhinderen die bewegingen dat zij zich prettig voelen in een lichaam dat afwijkt van de heersende schoonheidsnormen ten gevolge van zwangerschappen.

Cultuurkritisch voorbeeld

Als christenen moeten we ons afvragen welke uitdagingen en kansen deze realiteit oplevert. Stel dat de Italiaanse kerken niet proberen een nieuw Bijbels perspectief op de kwestie van het ouderschap te werpen. Dan zullen echtparen de denkwijzen volgen die onze cultuur domineren. De uitdaging voor kerken is om de heiligheid van het huwelijk aan hun leden te prediken en Gods zegen te verkondigen voor wie zich openstelt voor het ouderschap. Kerken dienen te verkondigen dat kinderen een geschenk van God zijn en dat de scheppingsinstelling nog steeds geldt, zelfs in deze moeilijke tijden. Als kerken dit prediken, zullen christelijke gezinnen vertrouwen vinden in Christus’ beloften, zelfs wanneer de economische en sociale situatie onzeker is.

Gezinnen die geworteld zijn in het Evangelie zullen veel mogelijkheden hebben om te getuigen. De mensen die God om ons heen heeft geplaatst, zullen hun cultuurkritische voorbeeld zien. Hopelijk leren zij te vertrouwen op hetzelfde Evangelie. Daarnaast kunnen kerken ondersteunende gemeenschappen zijn wanneer een staat in crisistijd verzuimt erover na te denken hoe de bevolkingsgroei kan worden gestimuleerd. Zo wordt deze demografische crisis een kans om het Evangelie zichtbaar te maken.

Beloften

Onze kerkelijke gemeente in het centrum van Rome heeft te maken met deze cultuur. Er wordt dus veel aandacht besteed aan deze kwestie. De prediking moedigt gezinnen aan om Gods beloften en het christelijke perspectief op huwelijk en gezin in gedachten te houden. Kinderen worden bij de zondagsdienst betrokken door verschillende activiteiten en aangemoedigd om contact te hebben met de volwassenen in de gemeente. Zo weten gezinnen zich gesteund. Zo wordt ook nadruk gelegd op de Bijbelse realiteit dat Gods volk vrouwen, oudere mensen en kinderen omvat.

Als ik op zondagmorgen in de kerk rondkijk, zie ik niettemin dat dit niet betekent dat christenen grotere gezinnen hebben dan andere mensen in Rome. Velen van ons hebben een of twee kinderen. Het grootste verschil is dat de moeders jonger zijn. Daar dacht ik aan in de wachtkamer van de kraamafdeling van het ziekenhuis.

De auteur schrijft voor de Italiaanse Evangelische Alliantie. Zij woont met haar man en dochter in Rome. Bron: cne.news