Opnieuw overspoelde het virus het land, opnieuw stierven er veel mensen, opnieuw waren strenge maatregelen nodig. En ondertussen polariseerde het land in een angstaanjagend tempo. Wel vaccineren, niet vaccineren, 3G-, 2G- of 1G-beleid: het was durend voer voor heftige discussies, voor betogingen en voor scheiding van familieleden en vrienden.

Zij die geliefden verloren aan de dood, hadden meestal geen energie meer over om te discussiëren. De lege plaats die er gevallen is, wordt er niet mee gevuld. In veel gemeenten worden vanmiddag of vanavond in de kerkdienst de namen van hun overleden geliefden genoemd.

Anderen werden in het afgelopen jaar murw geslagen door alle nieuws over het virus en de maatregelen ertegen. Coronamoeheid, heet dat. Het zou hét nieuwswoord van 2021 kunnen zijn. En wie zou het niet begrijpen?

Oudejaarsdag is een dag van terugkijken naar dat wat was. Naar gebeurtenissen wereldwijd of dicht bij huis. Niet zelden zijn het juist de zaken in de eigen familie-, vrienden- en werkkring die ons het diepst hebben geraakt. Soms doen herinneringen zo veel pijn dat ze weggeduwd moeten worden omdat ze ons te veel zijn.

En hoe zal het in het nieuwe jaar gaan? Hoe zal het gaan met corona? Ontwikkelen zich toch weer nieuwe varianten? Of vervlakt de pandemie en dooft het virus langzaam uit?

Hoe zal het gaan met het nieuwe kabinet dat op het punt van aantreden staat? Hoe zal het gaan met de verdeeldheid in de maatschappij? En: hoe zal het gaan met de verdeeldheid in eigen kring? In de kerken? Zo veel vragen en eigenlijk geen antwoorden. Omdat de toekomst niet te kennen is voor mensen.

Rond oud en nieuw worden in veel huiskamers de psalmen 90 en 91 gelezen. In Psalm 90 spreekt Mozes over de toorn van God, over Gods grimmigheid en over de zonden door ons bedreven die door God in het licht worden gezet.

Maar dat is niet alles. In die psalm staan woorden over zonde, straf en vergankelijkheid ingeklemd tussen woorden over Gods trouw. God is ons geweest een Toevlucht, van geslacht tot geslacht, zegt Mozes aan het begin van zijn oudejaarsgebed. En aan het einde spreekt hij van Gods goedertierenheid en van de lieflijkheid des Heeren, „onzes Gods.”

Een Toevlucht. Dat was Hij. Ondanks alles wat verdriet deed en wat onbegrepen blijft. Ondanks vreselijke dingen die we maar geen plek kunnen geven. Nog niet. En misschien wel nooit.

In Psalm 91 is er het gebed of God wil blijven zorgen. In alle dingen. Hij is de God op Wie je kunt vertrouwen. Op Wie je aan kunt. Op 31 december 2021 en op 1 januari 2022. Voor de tijd én voor de eeuwigheid.