En dus werken regeringen wereldwijd koortsachtig aan nieuwe beperkende maatregelen om de verspreiding van het virus af te remmen en de druk op de gezondheidszorg te verlichten. Voor zover dat nog mogelijk is, want alleen al in de Verenigde Staten is omikron inmiddels veruit de dominante variant. En ook in andere landen zal dat niet lang meer duren.

Intussen dringen alle ontwikkelingen rond corona veel ander wereldleed naar de achtergrond. Want wie spreekt er momenteel over de ramp in de Filipijnen, waar de verwoestende tyfoon Rai vorige week zeker 400 dodelijke slachtoffers maakte? Er vielen meer dan 500 gewonden, er worden nog honderden mensen vermist en de wederopbouw zal naar verwachting nog jaren duren.

Wie staat nog stil bij de duizenden soldaten in het oosten van Oekraïne, die al jaren in hun loopgraven gevangen zitten? Bijna dagelijks liggen ze onder vuur van pro-Russische separatisten. Nu gaan ze aan het front opnieuw de barre Oost-Europese winter tegemoet, met een nieuwe dreiging van een mogelijke Russische invasie. Ook zij kunnen de kerstvakantie wel vergeten.

De lijst is schier eindeloos. Uit Ethiopië komen gestaag berichten over gruweldaden die daar in de bloedige burgeroorlog over en weer worden begaan. Intussen lijdt de bevolking honger en dreigt een humanitaire ramp als er niet snel wordt ingegrepen.

En dan is er nog al het langlopende leed. Vervolging van de Oeigoeren in China, onderdrukking van vrouwen in Afghanistan, terreuraanvallen door Boko Haram in Nigeria. En ga zo maar door.

Intussen maakt de rest van de wereld zich druk over het versnellen van boostercampagnes, woedt in Israël discussie of de bevolking een vierde prik tegen Covid moet krijgen en wankelt de politieke positie van de Britse premier Boris Johnson omdat hij de coronaregels aan zijn laars zou hebben gelapt.

Dichter bij huis zijn we teleurgesteld over alle nieuwe beperkingen die zijn opgelegd. En over het feit dat we de kerstdagen en de jaarwisseling slechts in een klein gezelschap kunnen doorbrengen. En verdrietig dat de maatregelen ook de kerken niet voorbijgaan.

Dat is natuurlijk allemaal begrijpelijk. Want de importantie van ellende neemt nu eenmaal af, naarmate het verder van ons af staat.

Maar bij dat alles kan het geen kwaad te bedenken dat niet alleen het coronavirus de kerstvakantie overslaat. Al het andere leed van onze naaste –dichtbij én veraf– heeft ook geen vrijaf. In geen enkel jaargetijde trouwens.