Het verschil tussen Amerikanen en Nederlanders? Jurgen van Schaijk, eigenaar van het Amsterdam Manor Beach Resort in Oranjestad, hoeft niet lang na te denken. „Nederlanders dumpen hun kinderen niet. Amerikanen wel, die laten ze de hele dag los.” En dus biedt zijn hotel een kinderspeelplaats, een ”kiddie pool” en een oppas voor de koters, als het moet de hele dag door.

Het terras van Amsterdam Manor doet denken aan een binnenpleintje in jawel, Amsterdam. Huizen met trapgeveltjes, lage dakgoten, vrolijke kleuren. Het is vrijdagavond tegen tien uur en dik 25 graden Celsius. Een briesje waait de laatste sores weg, een pina colada (ijsdrankje met gemalen kokosnoot en rum, RP) zorgt voor de rest. Het diner is net achter de rug. Een lokale zanger zingt een lied met een tekst waar een smartlapvertolker een puntje aan kan zuigen: „Niet alleen in Suriname is men gek op banane.”

Waar kun je 9000 kilometer van huis in je eigen taal iets bestellen? Aruba gaat er prat op dat de bewoners Nederlands spreken. En Engels. En Spaans. De medewerkers van Bucuti Beach, een klein hotel met een enorm hagelwit strand inclusief palmen, dragen op hun shirt een bordje met hun naam en vlaggetjes van de landen waarvan ze de taal spreken. Handig.

Eigenaar Ewald Biemans houdt best een beetje van z’n strand. Het behoort tot de mooiste van de wereld. Dat zegt hij niet zelf maar de samenstellers van een boek met „droomstranden.” Ook hier weer vlaggetjes. Op het strand zet je gewoon een rood vaandel naast je stoel als je iets wilt drinken.

Cactussen
Op Aruba houden ze van de Yankees. Het is het meest veramerikaniseerde eiland van de Nederlandse caraïbische eilanden. Alles is er om het Bill en Alicia naar de zin te maken. Luxe hotels, fitnesscentra, casino’s en spannend vermaak. Met een jeep in kolonne over het eiland crossen bijvoorbeeld.

Eddy Croes, parkwachter in het nationaal park Arikok, ziet het met lede ogen aan. „Het moet hier geen Disney World worden. De toeristen zien niets, ze horen niets en worden in zo’n jeep de hele dag door elkaar geschud. Een cactus kennen ze alleen van Discovery Channel. Lang leve de lol.”

Een ochtendje met Croes op stap in Arikok „doet de accu weer opladen.” Glimlachen bij de wonderschone tonen van de trupial, kijken naar tonaliet in de meest grille vormen, luisteren naar de wind die door de cactussen suist. „Na een wandeling in het park voel je je een compleet ander mens.”

Catamarantocht
Dol op dollars zijn ze ook, de Arubanen. Het eiland is flink aan de prijs. Een biertje doet gauw 4 dollar (4,50 euro). Ook voor het vermaak moet de buidel ver open. Een tochtje met een onderzeeër kost 75 dollar voor een volwassene en de helft voor een kind. De Nederlanders Ruud en Hans rekenen 65 dollar voor een 3,5 uur durende „sailing trip” met een catamaran naar Venezuela. Inclusief broodje kaas, drankje en appel. Als je tenminste niet kotsmisselijk bent…

De rode catamaran is dezelfde waarmee de zeezeiler Henk de Velde in 1996 in 119 dagen rond de wereld voer. Toen heette het schip C-1000 (naar de sponsor), nu CatPeople. Waar die naam op slaat, wordt tijdens de vaart gauw duidelijk. Het is nauwelijks mogelijk over het smalle dek te lopen. Alleen op handen en voeten lukt het.

Een groepje oudere Amerikaanse dames gilt het uit als een golf water op het dek slaat. Als na 25 kilometer Zuid-Amerika aan de horizon verschijnt, nemen ze foto’s van elkaar. „Ze komen natuurlijk nooit van hun leven in Venezuela”, zegt schipper Hans. „Veel te gevaarlijk. Maar nu kunnen ze op tuinfeestjes toch opscheppen.”

Veilig
Toerisme is voor Aruba de belangrijkste bron van inkomsten. Ruim de helft van de 97.000 bewoners van het eiland heeft werk in de toeristische sector. Vorig jaar streken bijna 700.000 bezoekers neer op het Happy Island, goed voor ruim 5 miljoen overnachtingen. Tweederde van hen komt uit de Verenigde Staten. Na 11 september durfden de Amerikanen niet meer te vliegen. De sector kreeg een gevoelige tik. Europa, de derde belangrijke markt voor Aruba, moet voor compensatie zorgen. De Nederlandse regering stak bijna 4 miljoen euro in extra promotie. Vorig jaar maakten 30.000 Nederlanders de tien uur lange vliegtocht naar Aruba.

Patrick J. Donovan, directielid van het achttien verdiepingen tellende Wyndham Aruba Beach Resort, zag zijn markt na de aanslagen in New York en Washington met maar liefst 20 procent kelderen. Normaal is februari met 90 procent bezetting (van de 481 kamers) de drukste maand van het hoogseizoen. Dit jaar ging de teller niet verder dan 70 procent. „De boodschap moet zijn”, vertelt Donovan in de lobby van zijn hotel, „dat er niets is veranderd. Het eiland is veilig. Come back here.”

Wyndham is een Amerikaanse keten met 250 hotels in de States en slechts twee daarbuiten: Londen en Aruba. Ondanks de forse prijzen komen zijn landgenoten graag naar het eiland, weet Donovan. „Ze kunnen hun eigen taal spreken en horen, betalen met dollars en McDonald’s is er ook. Aruba is voor hen dichtbij en toch buitenland.” Wat zijn de verschillen? „Europeanen willen zaken uitproberen. Een Amerikaan zoekt zekerheid. Ze denken dat ze een avontuur meemaken maar dat is niet zo.”

Onderwaterwandelpad
Zo’n pseudo-avontuur is lopen over de bodem van de zee zonder dat er ook maar een sprietje van m’n stekels nat wordt. Het kan met Sea Trek op De Palm Island. Soort surfpak aan, grote witte helm op en via een trapje 8 meter afdalen. Gewoon blijven ademen, alsof er niets aan de hand is.

Beneden ligt het wrak van een vliegtuigje. Vissen dwarrelen in en uit. Met een handje aan het hekwerk stappen we over de vlonders die rusten op de zeebodem. Een onderwaterwandelpad. „Het is net als lopen op de maan”, zei Chuck net boven. Omdat er lucht in de helm wordt geblazen blijft de druk constant. Zolang je je hoofd erbij houdt tenminste. Iets voorover buigen en het glas loopt vol.

Voor wie niet durft of 107 dollar voor het natte avontuur toch iets te duur vindt, is er het gewone snorkelen. Hoofd onder water doet happen naar adem. Vissen in alle kleuren van het aquarium thuis. Knalblauwe parrotvissen van een halve meter zwemmen hun rondjes, zachtjes mummelend met hun grote witte lippen. Roze exemplaren zuigen aan een stuk koraal. Iets wat lijkt op een paling slingert weg tussen de stenen.

Putjes in het wateroppervlak geven aan dat het boven regent. Kort. En maar enkele keren per jaar. Het is 365 dagen door zonnig en warm met een gemiddelde temperatuur van 28 graden Celsius. Wat mooier is, Aruba onder water of boven, valt moeilijk te zeggen. Immers, een zonsondergang bezien vanaf een hangmat tussen twee palmen is ook niet te versmaden.

Met een bootje tuffen we vanuit de lobby van het Sonesta Hotel naar een 16 hectare groot privé-eiland dat bij het hotel hoort. Wit zand gestoffeerd met roze flamingo’s en joekels van luie leguanen. Zwembadblauw water aan de voeten. Een butler brengt alles wat je wil. Aruba Ariba dit keer. Wie hier niet van kan genieten, moet wel heel erg verwend zijn. Het eiland is ook te huur. Voor 5000 dollar per avond. Enige nadeel is wel dat het idyllische lapje vlak naast de startbaan van het vliegveld ligt. Zodat met ieder wegblazend vliegtuig de gedachte aan het naderende vertrek sterker wordt.

Meer informatie: Arubaans Verkeersburo, 070-3028040 of www.aruba.com.