Wat voor rol kan een vader al vanaf het prilste begin spelen in het leven van zijn dochter! De vader van Zakhira Ahmad is een trotse en afstandelijke Pakistaan. Hij heeft er moeite mee dat Allah hem twee dochters toeschikt en geen zoon, maar als zijn derde kind wéér een dochter blijkt te zijn kijkt hij haar niet eens aan. Dagenlang blijft hij weg van de kraamkamer.

De kleine Zakhira moet dat verhaal later uitentreuren aanhoren – en het was elke keer alsof een mes in haar binnenste werd rondgedraaid, zo schrijft ze in haar indrukwekkende autobiografie ”Voorbij de jihad”, die ze samen met de Britse auteur Craig Borlase schreef. Haar vroege jeugd staat dan ook voor een groot deel in het teken van het pleasen van haar vader. Als hij haar maar zou zien staan!

Wat ook niet helpt, is het godsbeeld waarmee Zakhira opgroeit. Vooral haar moeder maakt haar daarmee vertrouwd. „Als je je nagels lakt, zal Allah ze uittrekken”, zegt ze dan. Of: „Als iemand liegt, zal Allah van diegene de tong uitrukken en aan de muur vastspijkeren.” Voor de kleine Zakhira zijn dat soort uitspraken een recept voor nachtmerries waarin ze droomt hoe ze naar de hel wordt gesleept.

Het wordt er niet beter op als Zakhira, een slimme leerling, smeekt om door te mogen leren. Dat mag uiteindelijk, maar dan wel op een madrassa – een Pakistaanse Koranschool. Daar worden tijdens excursies keer op keer beelden getoond van dode en gewonde moslims elders in de wereld die lafhartig aangevallen zijn door christenen en Joden. Zakhira is daarin geen uitzondering: er zijn bosjes Pakistanen die in deze beruchte madrassa’s zijn gehersenspoeld.

Bijbel

Toch komt de Bijbel op Zakhira’s pad, nota bene door haar moellah – haar islamitische docent. Als ze meer wil weten over de verhalen van Jozef en Abraham, vertelt die haar dat er maar één boek is waar die verhalen in te vinden zijn. Dat is niet de Koran (die vertelt doorgaans alleen flarden van verhalen) maar de Bijbel.

Er ontstaan meer scheurtjes in het massieve wereldbeeld dat Zakhira krijgt opgedrongen. Waarom zijn alle apparaten die ze gebruikt uitgevonden door christelijke westerlingen? Zegent Allah de moslims dan niet? Waarom mag ze geen witte of zwarte jurken dragen? Waarom kan ze geen zekerheid krijgen over haar eeuwig heil?

De antwoorden op dat soort vragen zoekt ze in eerste instantie op de meest voor de hand liggende plaats: in de islam zelf. Dus gaat ze méér bidden, méér studeren en méér goede daden doen. Maar de angst om eeuwig verdoemd te worden verdwijnt er niet door.

Er is feitelijk maar één manier om die martelende onzekerheid te ontlopen. En dat is door de snelweg naar het paradijs te nemen. Door te sterven tijdens de jihad, zoals sommige moellahs steeds weer benadrukken. De enige manier om zeker te zijn van een plaats in de hemel. De enige manier ook om respect en waardering van haar vader te krijgen. En dus, als een moellah vraagt om vrijwilligers voor de jihad, meldt Zakhira zich aan. Zonder een spoor van twijfel.

Maar dan gebeurt het. Kort voordat ze haar jihadtraining gaat beginnen, droomt ze. Het is iets wat honderden, zo niet duizenden mensen uit het Midden-Oosten hebben ervaren. In haar droom komt een Man naar haar toe Die licht en vrede uitstraalt. Hij noemt Zichzelf de Weg, de Waarheid en het Leven – een tekst die Zakhira tot dan toe niet kent. En Zakhira wordt door Hem Esther genoemd. Er is vrede, pure vrede.

Vervolgingen

Wat volgt is een lange zoektocht. Ze ontmoet een Pakistaanse christen die haar helpt, die haar aanmoedigt vragen aan de Koran te stellen – vragen waardoor ze er steeds meer van overtuigd raakt dat de Koran niet klopt. In plaats daarvan stelt ze haar vertrouwen op Jezus. En ze getuigt van Hem met een vrijmoedigheid die de meeste mensen die als christen geboren zijn beschaamd maakt. Ze blijft getuigen, ook en juist tijdens de vervolgingen die de kop opsteken. Die vervolgingen zijn heftig: haar leven ligt in de waagschaal. Maar met die vervolgingen komen uitreddingen en wonderen.

Wie wil weten hoe dat gaat, en welke geloofskracht achter deze gebeurtenissen schuilgaat, doet er goed aan het boek te lezen. Het lijkt me stug dat iemand daar spijt van gaat krijgen. Want dit boek maakt één ding zonneklaar: er zijn weinig dingen zo krachtig als een persoonlijk getuigenis. Het verhaal van Esther ontroert niet zozeer omdat het zulke sterke rationele bewijzen geeft van de waarheid, maar des te meer omdat het rechtstreeks uit haar hart komt. Haar geloof en de vrijmoedigheid waarmee ze in dit boek steeds weer voor de Naam van Jezus uitkomt, zijn krachtiger dan een hele serie apologetische werken.

Voorbij de jihad. Het waargebeurde verhaal van een vrouw die zich opgaf om ongelovigen te doden en moest vluchten omdat ze er zelf een werd, Esther Ahmad met

Boekgegevens

Craig Borlase; uitg. Brevier; 320 blz.; € 22,99