Dat de oud-wetenschapsjournalist van Elsevier Weekblad dit opschrijft, is al nieuws. Want tot een aantal jaar geleden was hij er nog niet van overtuigd dat de huidige klimaatverandering vooral een menselijke oorzaak heeft.

”Welkom in de paniekfabriek” is een verzameling columns die in 2019 en 2020 in Elsevier Weekblad verschenen. De tekst leest vlot weg. In 73 hapklare brokken en ruim tweehonderd pagina’s gaan Greta Thunberg, actiegroep Extinction Rebellion, het aardgasvrij wonen, allerhande duurzame energievormen en de klimaatwetenschap door Rozendaals gehaktmolen. Hij plaatst „kanttekeningen bij de groene gekte.” Over kernenergie blaast hij in verschillende columns –door de opzet van het boek valt hij soms in herhaling– juist de loftrompet.

Rozendaal gaat ver bij het plaatsen van kanttekeningen. Alsof je met duurzame voeding alleen nog maar „spruitjes uit eigen tuin” zou mogen eten of dat een overstap op duurzame energie arme landen „verplicht” om arm te blijven.

Als de Amerikaanse wetenschapper Charles E. Mann van het recent verschenen ”The New Climate War” dit boek zou lezen, zou hij het waarschijnlijk zonder blikken of blozen bestempelen als eentje van een klimaatontkenner-in-nieuwe-vorm. Mann schrijft dat de meeste klimaatontkenners de wetenschap niet meer durven te ontkennen, maar dat deze nu van strategie zijn veranderd en klimaatbeleid proberen te frustreren door afleidingsmanoeuvres, vertragingstactieken en het opperen van valse oplossingen.

Rozendaals boek past inderdaad perfect in dat plaatje. Allereerst natuurlijk al het feit dat de auteur de keiharde klimaatontkenning achter zich liet. De titel met daarin „paniekfabriek” hoort al bij zo’n nieuwe tactiek: het kleineren van het probleem. En dat komt vaker terug: met venijnige zinnetjes bagatelliseert de auteur het klimaatprobleem – „Het is ietsiepietsie warmer geworden”. Of wat te denken over het gemak waarmee hij personen wegzet (klimaatactiviste Greta Thunberg is „over het paard getild”), een afleidingsmanoeuvre.

Een concreet voorbeeld dat niet (helemaal) klopt: Rozendaal schrijft dat de „ijsbeer floreert.” Feit is dat lokaal het aantal ijsberen inderdaad gegroeid is, maar Rozendaal vergeet te melden dat afgelopen decennia de jacht flink afnam. De ijsbeer komt steeds meer in de knel vanwege de afname van het zee-ijs. Slecht gaat het (nog) niet, maar goed zeker ook niet.

Dat Rozendaal zo kritisch schrijft over duurzame technieken, is overigens verwonderlijk. Hij staat bekend als een [rasoptimist. ”Alles wordt beter” luidt de titel van een eerder boek van zijn hand. In deze bundel lijkt hij dat optimisme selectief in te zetten. Want hij ziet overal leeuwen en beren als het gaat om duurzame energie. Is Rozendaal van zijn vooruitgangsgeloof afgestapt en vertrouwt hij niet meer op de techniek die eventuele kinderziekten –die zeker ook aan zonnepanelen, windturbines en elektrische auto’s kleven– zullen oplossen?

**Boekgegevens
**Welkom in de paniekfabriek, Simon Rozendaal; 256 blz.; uitg. EW boeken; € 14,99](https://www.rd.nl/artikel/642704-rasoptimist-rozendaal-predikt-vooruitgangsgeloof)