Column (André van ’t Hof): Tekening
Ze waren heel betrokken, de beide ouders. Als er iets was te bespreken over hun zoon, waren ze allebei aanwezig. En ook was het zo dat ze beiden een duidelijke inbreng hadden in elk gesprek. Zo zelfs dat de leerkracht nauwelijks iets hoefde zeggen. De toon was vaak negatief gekleurd, want hun zoon kwam veel tekort op school.
Als de leerkracht positief sprak over de werkhouding, kwam er een opmerking over de laatste Cito die toch wel tegenviel en dat hun jongen ook vond dat rekenen slecht werd uitgelegd. En als de leerkracht zei dat de jongen wel heel creatief was, dan werd gezegd dat hij beelddenker was en dat de school toch te weinig rekening hield met kinderen zoals hij.
En toen voorzichtig geopperd werd dat hij toch wel erg weinig vrienden had, vroegen beide ouders met enige stemverheffing naar het pestprotocol. En zeiden ze dat er maar eens een gesprek met een deskundige moest komen. Dan kon tenminste werkelijk gezien worden wat hun jongen nodig had.
De school stemde in met een observatie van de deskundige en ouders gingen ermee akkoord dat er ook met hun zoon werd gesproken. Vanwege de opmerking over beelddenken werd het kind in dat gesprek gevraagd een tekening te maken van zijn gezin, waarbij hij voor elk gezinslid een passend dier mocht verzinnen.
Allereerst werd er een grote olifant getekend. De helft van het blad was daarmee al vol. „Dat ben ik!” riep de jongen. „Want ik ben groot en sterk en iedereen is bang van mij.” Hierna werd er een leeuw getekend, compleet met manen en geopende bek. „Dat is mijn broer”, zei hij, „want iedereen is ook bang van mijn broer, ik soms ook.” Het blad was bijna vol.
„Zijn er nog meer mensen die bij jouw gezin horen?” werd er toen gevraagd. „O ja!” zei de jongen. Met heel kleine streepjes werd er een heel klein boompje getekend. Het paste precies nog onder de slurf van de olifant. En in die boom werd een nauwelijks zichtbare vogel getekend, alsof die zich verstopte voor de grote olifant. „Dat is papa”, zei hij. „Die houdt van vogels.”
En ergens onder de grote poten van de leeuw werd heel klein een muisje getekend. Voorzichtig werd die ingekleurd, zodat het een grijze muis werd. Het was inderdaad moeder, die bang van muizen was. Lachend zei hij nog dat de leeuw die muis bijna kon opeten.
In elk geval kon de deskundige het uur daarna tegen ouders zeggen dat zoonlief inderdaad een beelddenker was. Daarna hebben ze nog lang doorgepraat, vooral over die kleine dieren.
