Beuk in vier seizoenen
Ik klim de beuk in. Naarmate ik hoger klauter verspreiden de takken zich in alle richtingen. Kronkelen onder elkaar door. Groeien ineen en weer uiteen. Maken een haakse bocht. Duwen elkaar opzij. Het ogenschijnlijke chaotische spel van de zoektocht naar licht. Iedere tak moet zijn eigen route richting het licht vinden, weg van de stam die hem voedt. Ik ga omhoog, weg van de grond, kronkelend naar de top, de dikste tak volgend, totdat ik het eng vind worden. Tussen de bladeren door kijk ik uit over het landschap van de Wolfhezerheide.
Het is een zomeravond. De zon hangt al zo laag dat nog maar weinig lucht de gele bol scheidt van de glooiende bomenhorizon. Een bries laat alle bladeren trillen en lichtgroen tot lichtgeel glinsteren. De boom lijkt zelf licht te geven. Hij siddert van het leven. Daarna krimpt hij weer ineen met het gaan liggen van de wind. Als een diep geslaakte zucht. Van verlichting. Zo voelde ik dat tenminste, zittend in de kroon van de boom, dit houtige wezen bewonderend. Zou iemand anders de boom vanuit een heel ander perspectief kunnen bekijken? Een houthakker zouden, ondanks dat hij met beide benen op de grond staat, de rillingen over de rug lopen bij het aanschouwen van het hout van deze boom. De beukenstam is ontzettend krom en scheef gedraaid en de vele groeven en knoesten maken houtbewerking een onbegonnen werk. Maar juist deze eigenschappen vind ik erg mooi. Ze getuigen van het boomleven buiten het beschutte bos. Daar groeien de bomen zonder omwegen recht omhoog, want alleen boven het bladerdak is veel licht. Maar deze beuk staat in de open vlakte. Het licht is niet meer de beperkende factor.
Ik merk dat ik niet zo goed weet wat ik met de beuk aan moet. Ik wil een goede foto nemen van wat hij bewerkstelligt, maar ik weet niet hoe. Terwijl de beuk nu juist aan het doen is wat hij doet: groeien. Maar hoe fotografeer je dat? Voor mij staat de boom alleen maar stil. De bladeren bewegen slechts een beetje door de wind. Een bekende grondlegger van de fotografie zei: „Als je foto niet goed genoeg is ben je niet dichtbij genoeg.” Maar ik zit in de boom, heel dicht bij de stam, en ik zie niks gebeuren. Het lijkt me, terwijl ik zo peins, opeens een onmogelijkheid om het wonder van de fotosynthese vast te leggen: licht dat opgevangen wordt door het blad en getransformeerd in groei: nieuwe blaadjes, langere takken en een dikkere stam.
Jacob Kaptein (1995) begon met fotograferen toen hij 15 was. Hij heeft zijn bachelor bos- en natuurbeheer gehaald. Zijn werk geeft hem een goede reden om de natuur in te trekken. Jacobs droom is om bijzondere verhalen en prachtige gebieden van onze planeet in beeld te brengen.
