Column (ds. J. Belder): Mijmeringen

Vooral de laatste soort is problematisch op een pad dat niet berekend is op breed en log. Onlangs las ik dat jaarlijks 80.000 fietsers met elkaar of een object botsen, of een onvoorziene harde landing maken bij op- en afstappen. Volgens gegevens van ziekenhuizen en ambulancediensten raken jaarlijks 50.000 fietsers ernstig gewond. Dat zijn er 137 per dag. Een ongelooflijk aantal. Maar ik heb vooralsnog geen reden de betrouwbaarheid van deze cijfers te betwijfelen. Ik diepte ze op uit Trouw, dat pretendeert be-trouw-baar te zijn. Misschien komt het de fietsveiligheid al enigszins ten goede door iets beters te bedenken dan paaltjes midden op het pad, bedoeld om ongewenste gebruikers te weren. En… waarom zijn veel fietspaden zo smal? Maak ze breder. Maar dan valt mijn oog op nog een categorie gebruikers van het fietspad. De glanzend, zwarte mestkevers. Met smaak eten ze de daar achtergelaten paardenvijgen. Ondertussen worden ze bij tientallen verpletterd onder voorbijrazende wielen. Ik probeer ze al slalommend te mijden. Ik erken: onverantwoord rijgedrag. Bovendien met beperkt succes. Veel kevers liggen op hun rug, spartelend met de poten in de lucht. Probeer maar niet ze op de been te krijgen. Dat lukt niet. De herfst nadert. Hun arbeidzame leven zit er op. Een vroegere Dordtse voorganger beleefde om die reden weinig moois aan de herfst. Tijdvak van aftakeling en doodssferen. Dacht hij aan de hooggeleerde theoloog- dichter dr. J. J. van Oosterzee (1817-1882)? „De dood heeft mij een brief geschreven, ik las hem op het dorrend blad.” Vrouw maant tot stoppen. Een slang kronkelt over het pad. Het is geen adder. Ook geen ringslang. Als het geen python, ratelslang of tijgerslang is door iemand hier gedumpt, dan moet het onze gladde slang zijn. Dat klopt. Misschien moeten de fietspaden dan toch maar niet breder, want dan doet zo’n dier nog langer over de oversteek. Nu hebben we in korte tijd al onze inheemse slangen gezien. Voldaan gaat de tocht huiswaarts. Thuis ligt een egel tonnetjerond te suffen onder een struik. Een eekhoorn maakt zich uit de voeten, een walnoot in zijn bek. In hoog tempo hebben de pluimstaarten buurmans boom leeggeplukt. Waar zullen volgend jaar vergeten wintervoorraden ontkiemen?

Column (ds. J. Belder): Mijmeringen

Opinie

RD.nl in uw mailbox?