Genderdysforie is een complex en gevoelig onderwerp, zoals prof. den Heijer stelt (RD 8-9). Ik ben vader van een transgender en ben er al vele jaren mee bezig. Daarom was het in mijn hart om te reageren op het artikel van de hoogleraar endocrinologie. Net als een andere ouder kon ik mijn verhaal delen op de besloten vervolgconferentie van het Bijbels Beraad M/V – besloten vanwege de teerheid van het onderwerp. Er werd ook jarenlange ervaring in het pastoraat gedeeld. Anders dan prof. Den Heijer stelt, wordt er binnen het Bijbels Beraad M/V wel zorgvuldig met deze thematiek omgegaan.

Het is niet eenvoudig om een andere opvatting te hebben dan wat de media en de politiek uitbazuinen. Ik zeg dat niet gemakkelijk, maar voor elke christen is de Schrift de basis van zijn denken. De mens kan het vertrekpunt niet zijn. Liefde betekent niet altijd meegaan in het denken van de ander.

Toen onze zoon ons deelgenoot maakte van zijn gevoelens, hebben we begripvol met hem meegedacht. In eerste instantie wilde hij ook niet de weg van hormonen op – onnatuurlijk immers en het moet een leven lang. We bevalen aan dat hij een christenpsychiater zou raadplegen – hij kwam echter terecht bij iemand die hem de fuik van de transitie instuurde. We hebben zijn denken zien veranderen en vernauwen. Enkele van zijn positieve eigenschappen is hij onderweg kwijtgeraakt. Gelukkig is er nog wel contact – bij ons thuis blijft hij welkom. We blijven denken dat zijn weg een andere zou moeten zijn, juist vanuit de ontfermingen van Christus.

Aangetast

Door de zondeval denken we van nature niet helder. Paulus spreekt over „vruchteloos denken” en „verduisterd verstand.” Van nature doen we de wil van ons denken, naar de heersende tijdgeest (Efeze 4:17, 18 en 2:2, 3). Daarom moet ons denken op de schop, hervormd en vernieuwd worden (Romeinen 12:2). Dat kan alleen door bekering en wedergeboorte, door Gods Woord en de Heilige Geest. De Bijbel daagt ons daartoe uit –en dan komen we bijna als vanzelf dwars te staan op die tijdgeest– het denken dat op een bepaald moment populair is.

Kleding, cosmetica, botox, fotoshop en plastische chirurgie tonen duidelijk dat er een sterke neiging is ons lichaam aan ons denken aan te passen. De Bijbel kent ons lichaam echter een hoge waarde toe. Daarom verwachten we de opstanding van ons lichaam – prachtiger dan wat we nu hebben en onvergankelijk, maar een echt lichaam. De Heere Jezus had na Zijn opstanding een echt lichaam, met vlees en beenderen – Hij at met smaak vis en honing! Ons lichaam (dat van christenen) wordt zelfs een tempel van de Heilige Geest genoemd.

Paulus vermaant ons in Romeinen 12:1 om ons lichaam als een levend en heilig offer aan God te geven. Dan laten we Hem bepalen wat goed is voor ons – we treden met ons hele wezen in Zijn dienst. Als het gaat om de zonde is ons lichaam niet het probleem: dat is ons denken. Ons lichaam draagt wel gevolgen van de zonde (in de zin van vergankelijkheid en ziekte) en het is niet onlogisch als medici proberen te herstellen wat het biologisch goed functioneren van ons lichaam tegenhoudt – klompvoet, hoorapparaat, bril, versleten heup. Maar het is niet goed om ons lichaam aan te passen aan ons denken – laten we liever ons denken laten vernieuwen! Daarbij moeten we terug naar de oorsprong.

Uitvergroot beeld

Het nadenken over ons mens-zijn begint bij Genesis. De Heere Jezus grijpt daarop terug als Hij spreekt over het huwelijk, Paulus doet hetzelfde. De mens werd naar Gods beeld geschapen, mannelijk en vrouwelijk. In onze maatschappij is door reclame, films en influencers een uitvergroot beeld geschapen van wat een vrouw of een man zou moeten zijn. Maar biologisch is het heel duidelijk – wetenschappelijk en medisch onderzoek maken dat beeld scherper. Er zijn zeker 600 genen bij die verschillen betrokken. Hart- en vaatziekten verlopen bij mannen en bij vrouwen bijvoorbeeld heel verschillend. Alle cellen van je lichaam hebben of een mannelijke of een vrouwelijke imprint – dat kan geen chirurg veranderen.

Begaanbaar

Moeten we mensen steunen als ze een illusie najagen? Moeten we hen niet veeleer steunen om de weg van Christus te gaan? Hij wil nabij zijn in al onze worstelingen en moeiten, Hij zegt tot eenieder van ons: „Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt.” Hij geeft rust. En als Hij dan een juk op onze nek legt, dan is dat te dragen omdat Hij met ons onder dat juk gaat. Dat lijkt een ongelijk juk, maar Hij buigt Zich neer en draagt de zwaarste last.

Nee, het is niet makkelijk om ‘afwijkende’ gevoelens te hebben en het is ingewikkeld om als ouders daarmee om te gaan. Maar de Bijbelse weg is begaanbaar en goed voor ons hart.

Een betrokken vader die aanwezig was bij de studiedagen van Bijbels Beraad M/V. Zijn naam is bekend bij de redactie.