„Dag Esther, je vroeg me hoe het gaat met de formatie. Nou, in één woord: slecht. Ik zal het je kort proberen uit te leggen. Zoals je weet, behaalde D66 op 17 maart onder mijn leiding een prachtig resultaat: 24 Kamerzetels. Nee, helaas lukte het me niet het Torentje te veroveren en de eerste vrouwelijke premier van Nederland te worden. Dat had ik graag gewild. Niet voor niets lanceerde ik de de kreet ”nieuw Leiderschap”, daarmee de aanval openend op het ritselen en regelen van die visieloze allemansvriend Mark Rutte.

Helaas, het lukte niet; de VVD bleef ons met 34 zetels ruim voor. Onverwacht kreeg ik echter nieuwe kansen. Misschien heb je iets meegekregen van het Kamerdebat van 1 april? Mark raakte hopeloos in het nauw doordat hij vergeten was dat hij met de informateurs wel degelijk had gesproken over de positie van Pieter Omtzigt. Jaja, vergeten…

Achteraf heb ik er spijt van dat ik toen niet heb doorgebeten. Ik bedoel: als ik in dat debat de motie van wantrouwen had gesteund, waren CDA en CU misschien gevolgd. Dat had ongetwijfeld het einde ingeluid van het tijdperk-Rutte.

We besloten bij D66 echter hem te sparen door ons te beperken tot een motie van afkeuring. Met als redelijke verwachting: na dit gebaar kan hij niet anders dan ons een wederdienst bewijzen en instemmen met een coalitie met GL en PvdA. Ik zag het al voor me. Twee rechtse partijen, twee linkse, en wij comfortabel in het midden. Een kabinet met 90 procent D66-beleid. Rutte ”in office, but not in power”, om maar eens een Britse conservatief te citeren.

Hij heeft het ons niet gegund. Nadat Wopke als eerste begon te bazelen over het gevaar van een ”linkse wolk”, wist Mark niet hoe snel hij zich moest aansluiten. Onverteerbaar.

Even vlamde bij mij de hoop weer op toen Tjeenk Willink begon over formeren via de inhoud. Ja, dacht ik, dát is het! We schrijven met de VVD een conceptregeerakkoord, dat zodanig van inhoud is dat Jesse en Lilianne er gemakkelijk mee kunnen instemmen. Zo zwemmen de liberalen een fuik in.

Maar…, te naïef geweest! Woedend was ik toen Mark en Wopke hun hoofd toch nog uit de strop trokken. Vind je het gek dat ik in de Schoolezing van maandag mijn frustraties de vrije loop liet? Veel media schreven: ”Kaag kiest voor escalatie.” Mis. Ik deed gewoon een Bolkesteintje: buiten de Kamer kabaal maken, in de Kamer doen alsof je neus bloedt. Want weet je, als D66 de formatie opblaast, slaat dat als een boemerang op ons terug. Wie breekt, betaalt, is een Haags gezegde.

Daarom kunnen we het schouwspel beter nog even laten duren. En blijven eisen dat we alléén met de VVD een minderheidskabinet willen vormen. Dan geeft Mark er misschien de brui aan en is hij de spelbreker. Wie weet lukt het me zo om bij nieuwe verkiezingen echt hét alternatief voor Rutte te zijn.

Irreëel? Durf te blijven dromen, leerde Van Mierlo mij…

Hartelijke groet, en wellicht weer eens tot spreeks!

Sigrid”