„Nu ken ik ten dele, maar alsdan zal ik kennen, gelijk ook ik gekend ben.”

Vaders in Christus zijn vaster en gestadiger. Zij laten zich niet verslaan door enige strijd en verandering van het gemoed, omdat zij door lange ervaring de wegen van God met Zijn kinderen kennen. Zij hebben een vaster levensorde om God te dienen, van Wie zij zich niet gemakkelijk laten afdwalen.

Nochtans moet u niet menen, mijn zoon, dat zij volmaakt zijn. De allerbeste kent maar ten dele (1 Korinthe 13). Zij zijn hier niet volmaakt, zij worden het hier niet (Filippenzen 3). Maar in de hemel zijn alleen volmaakte rechtvaardigen (Hebreeën 12:32). Wij zullen volmaakt zijn, als wij daar een volkomen man in Christus geworden zijn (Efeze 4:13).

Ook wil ik niet zeggen, dat zij altijd zo hoog in de gemeenschap met God en Christus en Zijn gevoelende genade zijn. Neen! Daar komen dikwijls ook wel grote verminderingen: Mozes was altijd niet op de berg bij God, toen God al Zijn goedheid en heerlijkheid voor hem liet voorbijgaan, en God voorbij hem heenging, hem met Zijn hand overdekte, en hij Gods achterste delen zag (Exodus 33,34). De drie discipelen die met Christus op de berg waren, zagen Zijn heerlijkheid niet altijd (Mattheüs 17), en Paulus was niet altijd opgenomen in de derde hemel, en hoorde niet altijd de onuitsprekelijke woorden (2 Korinthe 12)! Johannes was niet altijd in de Geest, toen Christus hem veel verborgenheden toonde (Openbaring 1).

Theodorus à Brakel, predikant te Makkum

(”Trappen van geestelijk leven”, 1670)