Nylon dobbert rustig in zijn eentje rond in een klein bad. Hij kijkt opmerkzaam om zich heen. In zijn nek is de diepe vleeswond goed zichtbaar. „Zie je zijn mondhoeken?” wijst dierverzorger Rowanne Huisman. „Het net zat ook helemaal in zijn bek vast, het is een wonder dat hij nog kan eten.”

De jonge mannetjeszeehond –waarschijnlijk afgelopen winter geboren– is twee dagen geleden gevonden op het strand. Helemaal vastgesnoerd in een net. „We denken dat hij er al een tijd mee heeft rondgezwommen. Omdat hij groeide, kwam het touw steeds strakker om zijn nek te zitten.”

Met hulp van de dierenarts, pijnstilling en de nodige verzorging is zijn situatie nu aardig stabiel. „Hij is zo fel dat we de wondzalf er niet goed op gespoten kregen. Alleen maar een goed teken. Nu kan hij hier verder genezen en dan zetten we hem terug in zee.”

Nylon is een van de dertien dieren die tijdelijk verblijven in Ecomare, een natuurmuseum en zeehondenopvang op het waddeneiland Texel. Jaarlijks worden er zo’n honderd zeehonden opgevangen. Pups die hun moeder zijn kwijtgeraakt, verzwakte nettenslachtoffers en af en toe een zeehond die gewond is geraakt door afval in zee. Naast zeehonden verzorgt de opvang ook verzwakte zeevogels als jan-van-genten en aalscholvers, en zwemmen er twee ringelrobben.

Het is druk in de opvang. De dierverzorgers krijgen regelmatig meldingen binnen op hun telefoon van mensen die een zeehond op het strand zien liggen. „Probeer zo’n dier nooit zelf te bevrijden”, waarschuwt dierverzorger Rowanne, speciaal voor haar werk naar het eiland verhuisd. Ze verwijst naar de beelden die pas in het nieuws waren, van een groep mannen op een rondvaartboot die in zwembroek naar een zandplaat waadden om een verstrikte zeehond los te maken. „Zo’n actie lijkt mooi en nobel, maar in dit geval lag er een hele groep dieren op de zandplaat. Door er dicht in de buurt te komen, verstoor je de balans enorm, zeker in het puppenseizoen. Die pups waggelen in paniek het water in, terwijl ze nog niet kunnen zwemmen. Of hun moeders walsen gestresst over hen heen. Altijd ons bellen dus.”

Tandjes

In de opvang van Ecomare verblijven de kleinste pups die binnenkomen in quarantaine. Onder een warmtelamp, met vloerverwarming en een klein badje tot hun beschikking. De verblijven zijn niet al te groot, zodat ze zo weinig mogelijk energie verspillen en snel aansterken. Bezoekers van Ecomare kunnen door de glazen ramen meekijken. „Kijk mam, hij springt het water in!” roept een klein meisje terwijl ze door het raam tuurt.

Zijn de pups groter, dan mogen ze naar een buitenverblijf. Wel nog steeds apart, en achter een hek. Rowanne Huisman: „Ze zien er extreem schattig uit, maar het blijven roofdieren. Ze hebben scherpe tandjes.”

Aan de hekken hangen bordjes met de naam, vindplaats en de reden van verblijf. Kees, gevonden bij een boei, ernstig verzwakt. Mila, strand, wond aan oog. Kajak, strand, veel te mager. Als de kleintjes zijn genezen en aangesterkt, morgen ze weer terug de zee in.

De dierverzorger denkt niet dat de tijdelijk opgevangen zeehonden straks minder mensenschuw zijn. „Daarvoor verblijven ze hier niet lang genoeg. Al zijn de grijze zeehonden wel slimmer dan de gewone zeehonden. Je moet ze niet te lang in een bassin zetten, dan raken ze eraan gewend. Laatst hadden we hier pup Valentino, die was zo slim dat hij steeds uit zijn verblijf klom. Toen hebben we een webcam opgehangen.”

Vis

Inmiddels is het half twee. Voedertijd voor de vaste gasten. Bij de opvang verblijven een aantal zeehonden permanent, omdat ze oud zijn, blind, of tanden missen en daardoor geen overlevingskansen meer hebben in het wild. Rowanne trekt een deur open en loopt naar het kantoor van de verzorgers. Eerst een ander shirt aan. „Deze is besmeurd met vis.”

Naast het kantoor zit een grote werkplaats. Over een rek hangen drie paar hoge kaplaarzen te drogen voor een volgende reddingsmissie op het strand.

Gewapend met een schone outfit en een grote emmer met vis loopt de dierverzorger weer naar buiten. De emmer werkt als een magneet op de aanwezige bezoekers, die gelijk achter haar aan lopen naar het zeehondenbassin. Ook de meeuwen hebben door dat er wat te halen valt. De dierverzorger gooit de ene na de andere vis in het water of in de bek van een zeehond. Soms moeten ze daar wel wat voor doen. „Turn!” roept ze, waarna het dier braaf op zijn rug ploft. „De vaste groep wordt een beetje getraind. Niet om circusachtige redenen, maar puur zodat we ze medisch goed kunnen checken en ze kunnen wegen zonder dat ze daar extra stress van krijgen.” De mentale stimulans is een plus. „Ze zitten hier niet in een natuurlijke situatie, dus bezighouden is belangrijk.”

Ondertussen landt er een meeuw op haar hoofd, die vrolijk blijft zitten en ook af en toe een visje krijgt. „Zolang ze maar niet al te veel van de zeehonden afpakken.”

Na het voeren is het tijd om een leeg verblijf te gaan schoonspuiten. Voor de gewonde Nylon, want hij doet het naar omstandigheden zo goed dat hij naar een buitenverblijf mag. Daar kunnen zijn wonden door de zon en het zoute zeewater verder genezen. Rowanne zet zich vast schrap. „Hij is al best groot en sterk, dat gaat nog een uitdaging worden.”

Serie Kustverhalen
Acht redacteuren reizen de Noordzee langs en komen allemaal met een persoonlijk verhaal terug. Dit is het zevende deel: Ecomare op Texel.