Column (ds. J. Belder): Alarm
Moeder Natuur is boos. Ze tuchtigt haar roekeloze, egoïstische kinderen. Jarenlang misbruik van de aarde wordt gestraft. Er zijn ontembare bosbranden in Californië, vernietigende watervloeden in Europa, China en India, brekende hitterecords in Canada. Zijn het ‘kleine’ signaaltjes, voorboden van erger? We zijn ondertussen met alle wetenschap en techniek niet opgewassen tegen de boosheid van Moeder Natuur.
Bovenstaande ontboezeming kan op brede instemming rekenen. Maar vervang Moeder Natuur door God, en de rapen zijn gaar.
Volgens onze wetgeving moet iemand die een dreigende of werkelijke dijkdoorbraak signaleert, onmiddellijk alarm slaan en alles in het werk stellen om erger te voorkomen.
Naar ik vermoed durven christenen uit vrees voor de tirannie van medelanders die alom uitbazuinen niet in „sprookjes” te geloven, catastrofes nauwelijks nog te duiden. Heeft leven bij de afgoden van techniek, economie en entertainment dan geen consequenties? De Schotse prediker Erskine (1680-1754) vraagt ergens wie niet vervuld zou raken met afschuw bij het zien van zo veel zonden en godslastering. Ook werpt hij de vraag op of God de zonde niet mag haten vanwege Zijn heiligheid.
De scherpzinnige theoloog dr. K. H. Miskotte (1894-1976) schrijft in ”Hoofdsom der historie” dat in al de gerichten die over aarde draven, roepstemmen verscholen zijn. Zoals bekend worden er in het laatste Bijbelboek grote rampen voorzegd: verzengende hitte, extreme droogte, vernietigende hagel, dodelijke epidemieën. Wij zouden daar „Gods roepstem tot bekering” in opmerken „als wij niet gek of suf of hard waren”, aldus Miskotte. In plaats van zich te bekeren, lasteren de mensen God (Openb. 16), „omdat het hun allemaal niets ‘zegt’. (…) Het ráákt geen ziel meer.” De tijd dat de nood tot een nieuw Godsbesef drong, is voorbij. Men is het bovendien zat, „al dat beweren en bezweren, dat aandringen en opdringen van het evangelie.” Er zijn nog enkele „uitzonderingen”, mensen die Christus te sterk wordt, vervolgt Miskotte. Dat laat onverlet dat wij bij al de ingrijpende voorvallen van nu uitzien naar een geestelijke opleving. We bidden erom, daar zit gunning in naar God en onze naaste.
Er is geen leven dan in de lof, weet Miskotte. Niet in platte lol, maar in „de lof van deze God, Die in Christus Jezus openbaar geworden is als ons Leven en het Leven.” Zouden we dan niet belijden: „Ja, Heere, almachtige God! Uw oordelen zijn waarachtig en rechtvaardig” (Openb. 16:7), en tegelijk uitzien naar een nieuw reveil?
