Doorgaan Olympische Spelen is negeren signaal van pandemie
Weliswaar zijn er tal van voorzorgsmaatregelen getroffen, maar toch. De Olympische Spelen in Tokio zijn gestart. Van afgelasten kon geen sprake zijn.
Tot verdriet van tienduizenden fans is slechts een zeer beperkt aantal toeschouwers welkom. Coronabesmetting is immers een reëel gevaar. Voorkomen moet worden dat Tokio leidt tot een mega-explosie van nieuwe coronagevallen. De organisatoren denken dat dankzij maatregelen het risico aanvaardbaar is.
Waarschuwingen zijn er zeker geweest. En discussies over het al dan niet laten doorgaan van de spelen ook. Maar desondanks. The show must go on.
Een belangrijke factor is dat er enorme financiële belangen op het spel staan, zowel voor het organiserend gastland Japan als voor het Internationaal Olympisch Comité (IOC). De totale investeringen lopen naar schatting uiteen van 13 tot 30 miljard dollar.
Wanneer men de spelen afgelast, zijn die bijna helemaal voor niets geweest. Stelt men ze een jaar uit, dan is daar 3 miljard mee gemoeid. Bovendien loopt men de inkomsten mis. Voor het IOC zelf zou dat betekenen dat het comité 1 miljard verliest aan investeringen en ongeveer 4 miljard aan opbrengsten. Kortom, het grote geld is van eminent belang bij de besluitvorming.
Maar dat is niet het enige. Meer dan eens is de achterliggende tijd in de discussie over de spelen gezegd dat de mensheid na alle coronabeperkingen „eindelijk weleens toe is aan een feestje.” Daarom is alles op alles gezet om de spelen te laten doorgaan.
Dat laatste is wrang. Zeker, iedereen verlangt terug naar de situatie toen er geen pandemie heerste. Dat betekent nog niet dat de spelen daarmee wel een verantwoorde vorm van ontspanning zijn. Die hunkering mag er ook niet toe leiden dat men welbewust de ogen sluit voor de ernst van de situatie. De coronapandemie is nog niet voorbij; volgens experts zelfs nog lang niet.
Maar er is meer dan het welbewust sluiten van de ogen voor de ernst van de pandemie. Ook de oren worden toegestopt. De coronapandemie is een wake-upcall. Ze dwingt tot bezinning. De mensheid is gewezen op haar kwetsbaarheid.
De pandemie is een alarmsignaal dat er hogere waarden in het leven zijn dan plat plezier. Dat zeggen niet alleen christenen die de Bijbel als hun kompas hebben, maar ook seculiere denkers.
De les van de geschiedenis is dat wie niet luistert, zal moeten voelen. Meer dan eens gebruikten historici de metafoor dat de mensheid op bepaalde momenten danste op een grommende en borrelende vulkaan. Dat geeft veel te denken bij de start van de spelen.
