Met instemming las ik Spotlight van Bart Jan Spruyt, waarin hij schrijft over de zachte maar duivelse despoot door wiens fluwelen aanpak wij als christenen concessie op concessie doen en gedaan hebben (RD 19-6). De lijnen zijn helder. Vervolging heeft nooit iets te maken gehad met een stenen cel of wilde dieren. Wel alles met het liefelijke wiegenlied dat de vorst der duisternis in al zijn valsheid zingt. En waar we als westerse christenen naar mijn beperkte waarneming collectief heerlijk op soezen, zo de Koning van de Kerk dat niet verhoedt.

Sinds jaar en dag spreken we van de ”verdrukte kerk”. Met die aanduiding is iets grondig mis. Het is een teken aan de wand wanneer je als christen niet verdrukt of tegengewerkt wordt. De wereldwijde kerk in verleden en heden geeft dat helder aan. Verdrukking lijkt de westerse kerk voorbij te zijn gegaan in de afgelopen eeuwen. Dat moet ons voor grote vraagtekens zetten.

Teken aan de wand

In de Bijbel staan weinig aanwijzingen voor een gemakkelijk en comfortabel christelijk leven. Integendeel, van meet af aan schuurt het nabije leven met God met eigen verlangens, duivelse sluwigheden en de druk van wereldlijke machten. Die krachten leveren altijd weerstand op. En voor zo’n leven staat het Woord van God vol met aanwijzingen en bemoedigingen.

Dat de westerse kerk zich zo heeft laten inpakken, zegt vooral iets over de gemakzucht waarmee wij ons christen-zijn definiëren. Om vervolgens onze broeders en zusters die, door hun trouwe leven met de Heere Jezus, de door Hem voorzegde vruchten daarvan plukken, te bestempelen als ”verdrukte kerk”. Nee, christenen zouden per definitie verdrukt moeten worden, in het groot maar zeker ook in het klein.

Dat de verwende kerk zich de luxe permitteert van discussie, onderlinge verwijdering en het voortdurend bewenen van het feit dat wat eigenlijk bij elkaar hoort toch niet bij elkaar komt, is een teken aan de wand. Misschien wel hetzelfde teken als wat Bélsazar zag: Gewogen, gewogen en (in de schaal van het hartelijk willen volgen van Christus) te licht bevonden.

Kruis

Ooit werd mij in een Russische gemeente gevraagd de kerkelijke kaart van Nederland uit te leggen. Beschamend was daarop de vraag waarom er, in het licht van de eeuwigheid, zoveel kerkscheuringen geweest waren. Ik moest het antwoord schuldig blijven.

Na mij preekte een zeer oude broeder die zichtbaar de tekenen van verdrukking droeg. Hij wenste zowel zijn gemeenten als die van „mijn broeder uit het Westen” een tijd van vervolging toe, zodat we gelouterd zouden worden en, alle luxe van het heden verliezend, ons in gezamenlijkheid mochten verheugen in het vinden van elkaar aan de voet van het kruis. Alwaar de verdrukking en vervolging van de Meester exemplarisch is voor Zijn volgelingen. En waar, God zij dank, hun zonden en gebreken tegelijkertijd verzoend werden.

Missie

Laat de verwende kerk zichzelf ernstig spiegelen aan de verdrukte kerk. Opdat we ons weer van harte gaan beijveren om, tegen welke kosten dan ook, op elk vlak van ons leven de gans Andere te volgen. Verwaardigd te worden om verdrukking te lijden omwille van Christus is vreugdevol en geeft openingen voor missie, zo luidt de boodschap van de lijdende kerk buiten onze grenzen. Het behoedt ons voor theologisch, politiek en persoonlijk marchanderen met de Waarheid.

De auteur is bureau-coördinator bij Stichting Friedensstimme. Hij schrijft dit artikel op persoonlijke titel.