De coronacrisis is bijna voorbij. Dat is althans de mening van onze regering. Vandaag nemen we afscheid van een fors deel van de coronamaatregelen. De laatste beperkingen volgen waarschijnlijk in augustus.

Het wordt tijd om vast te stellen wat we geleerd hebben van de crisis. Sommige vergaderingen kunnen prima vanachter een beeldscherm plaatsvinden. Een deel van het kantoorwerk kan uitstekend thuis gedaan worden. Veel gewoonten die van generatie op generatie doorgegeven werden, blijken helemaal niet zo logisch te zijn als we dachten. Dat zal ongetwijfeld leiden tot nieuwe praktijken, zowel in het economische als in het sociale leven.

De coronapandemie is niet alleen een crisis, maar ook een oordeel. Een roepstem van God om ons af te keren van onze boze wegen en terug te keren tot Hem, tot Zijn Woord en dienst. In deze zin zou je corona dan ook als een zegen moeten beschouwen. Als een megafoon, zoals C. S. Lewis zegt, waarmee God de wereld toeroept om terug te keren van de weg die naar de ondergang leidt. Dit oordeel is bij uitstek bedoeld om van te leren. Zowel voor de seculiere samenleving als voor rechtzinnige refo’s.

Het is tekenend dat het einde van de crisis aangekondigd wordt terwijl we er nog middenin zitten. Vanuit een bepaalde veronderstelling is dat wel een logische gedachtegang. Als vaccinatie gezien wordt als de ultieme uitweg, dan is de oplossing uit te drukken in een getal: nog zo veel prikken te zetten en dan kan ons niks meer gebeuren. De gedachte van maakbaarheid heeft te maken met de oerzonde van het paradijs, de wens om aan God gelijk te zijn. Die gedachte leeft overigens niet alleen in de wereld. Ook christenen zoeken allerlei wegen om weer controle te krijgen over hun leven.

Verder hunkert de samenleving naar het einde van de maatregelen en naar een hervatting van het ‘normale’ leven: de terrassen zitten overvol, evenementen staan volop in de belangstelling en de komende vakantie moet hoe dan ook doorgang vinden. En ook hier is er weinig verschil tussen kerkmensen en seculieren. Waar het over oordeel gaat, is de mens blijkbaar hardleers.

„En zij bekeerden zich niet…” (Openbaring 16:11). In Openbaring 16 wordt de toorn van God over de aarde uitgegoten vanwege de zonden van de mensheid. De diepste betekenis van zonde is dat de mens God de eer niet geeft. Dat was het doel van de schepping. Dat doel wordt door de zonde gemist. Een mens zonder God is gericht op het hier en nu in plaats van op de eeuwigheid. Op zichzelf in plaats van op God en de ander. Op ”hebben” in plaats van op ”zijn”. Hij leidt een doelloos en ten diepste onbevredigend bestaan. Daarom lopen zo veel mensen vast, is de liefde verkild en bestaat er eenzaamheid, ontstaan conflicten zoals in Den Haag, doen zich onoplosbare wereldproblemen voor…

Is er een uitweg? Zolang in Gods megafoon de Evangelieroepstem gehoord wordt, werkt Zijn Geest om mensen levend te maken. Ook in 2021 is er een volk dat door genade gehoor mag geven. Het komt erop aan dat dit voor u en mij geldt. En, als dat het geval mag zijn, dat wij vervolgens actief mede gebruik maken van deze megafoon. Niet om oordelen aan te kondigen. Maar om Gods liefde zichtbaar te maken in een van Hem vervreemde wereld. Door zelf Zijn beeld te tonen. En door onze medemens als beelddrager van God aan te spreken op een doelgericht leven.