Column (Christine Stam-van Gent:) Regen
Zachtjes tikt de regen tegen het keukenraam. Verkoeling is gekomen, gelukkig. Ik kan weer denken. De eerste gedachte is een zin uit een verder vergeten pinksterpreek. Het spijt me dominees, soms beklijft er maar één zin. Een zin die als een vuurvliegje in mij blijft rondvliegen. ”We hebben regen nodig.” Schep moed dominees, elk van uw zinnen kan een vuurvliegje zijn.
Als negentienjarige ging zendelinge Amy Carmichael „half hongerig, half vrezend” naar een conferentie. Zou ze iets horen? Twee lezingen zat ze uit, terwijl het vanbinnen triest en mistig werd. Tot de voorzitter de eerste zin van zijn afsluitend gebed uitsprak: „O God, wij weten dat U bij machte bent ons voor struikelen te bewaren…” Het waren woorden vol licht. Ze vonden Amy, ze schenen haar verblindend in de ogen. Dit was niet haar bekering; die vond plaats toen ze zestien was. Ook op haar achttiende had ze een bijzondere ervaring gehad, waarbij ze Gods stem hoorde.
Het valt mij op dat veel ‘helden’ in Gods koninkrijk –David Brainerd, George Whitefield, Jonathan Edwards, Hudson Taylor– meerdere bijzondere Godsopenbaringen hebben gehad. Ontvangen als antwoord op hun (soms jarenlange) gebed, en toch altijd weer onverwacht. Niet om er de held mee uit te hangen, maar om hen toe te rusten voor een taak. Korte afgebakende momenten vaak, zo vol van Gods heerlijkheid dat ze er niet in volzinnen over konden spreken. „Maandag 23 november (…) vanaf ongeveer half elf ’s avonds tot ongeveer half één ’s nachts. VUUR. God van Abraham, God van Isaak, God van Jakob. Niet de God van filosofen en geleerden. Zekerheid. Zekerheid. Gevoel. Vreugde. Vrede. God van Jezus Christus.” (Blaise Pascal)
Deze ervaringen veranderden mensen voor de rest van hun leven. Na die ene conferentie zat Amy te eten in een restaurant. De lamskoteletten waren niet goed gaar, en iemand zei er iets van. Amy dacht: wat doen lamskoteletten ertoe? „O God, wij weten dat U bij machte bent ons voor struikelen te bewaren…”
Drukte over lamskoteletten – wat kan dat uitgedroogd voelen. Hoe zien we er van bovenaf uit, denk ik soms. Krioelende aardwormen, tot opbrandens toe bezig met hun huis, hun dieet, project ”kind” of project ”eigen bedrijf”. Preken over wel of niet vaccineren. Vergaderingen over klimaatbeheersing in het kerkgebouw. Verschroeide aarde, grond die tot barstens toe aan het uitdrogen is.
Vaak zijn we gewaarschuwd (ik althans wel) voor het streven naar geestelijke topervaringen. Voor het bijzondere moet je maar bijzonder goed oppassen. Daar zit ook wel wat in. Maar blus onze dorst niet uit. Fluister het door, fluister het met droge lippen naar de hemel: „We hebben regen nodig.”
