„Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God.”

Springaders hebben doorgaans een overvloed van water, dat tot verkwikking, verkoeling en genezing is. Maar dit is ook volstrekt waar van de Heere in Zijn algenoegzaamheid. Wat verkwikken de stille stromen hier een ziel die ernaar dorstte en verlangde, gelijk een hert dat gejaagd was! Wat verkoelen ze het geweten dat vergiftigd was door de benauwde beschuldigingen over begane zonde en door de pijlen van Gods toorn daarover. Hun vurig venijn droogde hun geest uit. Wat wordt de kracht vernieuwd als men eruit drinkt. De enkels worden vastgemaakt, men treedt op zijn hoogten, men steekt de vaandels op in de Naam des Heeren. De moeden ontvangen zo’n mate van kracht, dat ze opvaren als op arendsvleugels.

Zie, mijn geliefden, om ons deze en dergelijke waarheden en zaken betreffende God en wat Hij voor ellendige zondaars zijn wil diep in te prenten, behaagt het God, om onze zwakheid te hulp te komen, Zichzelf bij een springader te vergelijken. Als u andere zaken bedenkt, u kunt ze erbij voegen.

Terwijl er nu springaders van verscheidene soorten zijn, zo wil de Heere met een nadere bestempeling Zich in de volheid van Zijn algenoegzaamheid voordragen als een Springader van levend water. Wat uit de volheid van Gods genade, liefde, barmhartigheid en oneindige goedertierenheid tot een ellendige afdaalt, wordt bij de levende wateren vergeleken en hier zo genoemd.

Alexander Comrie, 
predikant te Woubrugge

(”Verzameling van Leerredenen”, 1749-1750)