Het werd Pinksteren. We hoorden van wind en vuur. Van tekenen die kwamen en gingen. Wat bleef was de verkondiging. Soms als het suizen van een zachte stilte, dan weer als een stormwind. Noordenwind. Zuidenwind. We bidden erom, maar vaak te weinig en zonder verwachting. De pinksterstorm in Jeruzalem blies rechtzinnigen en vrijzinnigen uit hun tradities en gezapigheden. Heilige huisje en eikenbomen van eigengerechtigheid sneuvelden. Deuren en ramen werden opengeblazen; discipelen naar buiten gestuwd. Het Woord moest de wereld in. De Kerk stond in brand. Aangestoken door God Zelf. Vele vlammetjes werden één grote vlam.

Waar Christus en Zijn bloed centraal staan wordt het Pinksteren. Heel persoonlijk, niet minder gemeenschappelijk. We krijgen oog, oor en hart ook voor elkaar. De gemeenschap der heiligen, alles geconcentreerd rond kribbe, kruis en open graf.

De pinksterlingen konden niet meer zwijgen. Heel Jeruzalem en straks Judea, Samaria en Europa horen van de grote werken van God. In verstaanbare taal!

Een steen plonsde in de vijver. Niet voor het eerst. „Dat zij allen één zijn, opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt”, bad Jezus (Joh. 17). Ook een steen. We schoven hem behoedzaam aan de kant, om er geen last meer van hebben. Dat doen we met meer van Jezus’ woorden. Ondertussen struikelt de wereld er wel over! Dit is geen pleidooi voor eenheid ten koste van de waarheid, maar wel voor eenheid in de Christus der Schriften.

Leven we te weinig, of misschien in het geheel zelfs niet uit de verzoenende kracht van het bloed van Christus?! In dat geval vechten we al snel voor ”onze” waarheden, aan fronten waar Jezus niet staat.

Wijlen ds. J. Overduin ageerde krachtig tegen kerkelijke onverschilligheid en relativisme, niet minder tegen enghartig en hoogmoedig kerkisme. „Maak van God nooit een nationaal, een rooms, een hervormd of een gereformeerd godje. (…) O God, vervul ons met Uw Geest. Laat Uw Kerk niet in onvruchtbaarheid sterven.”