Deze week stond in het teken van de hemelvaart van Christus, ook nog wel eens omschreven als Zijn troonsbestijging. Tenminste, op de kerkelijke kalender bepaalt dit heilsfeit deze week. Het dagelijks nieuws bepaalt het niet en dat hoeft ons niet te verrassen. Hoe zit het echter met onze gedachten, onze harten, ons bestaan?

Hemelvaart betekent immers dat het Hoofd, Christus, boven is. Daar trekt dan ook het vernieuwde hart op aan. In dat hart woont namelijk de Geest, Die van boven is. En door Hem kent dat hart de aantrekkingskracht van de hemel, die de zwaartekracht van vlees en wereld te boven gaat. Zoals de Heidelberger Catechismus het zegt, als het gaat over de heilsbetekenis van Christus’ hemelvaart: „door de kracht van de Geest zoeken wij wat daarboven is.” Dat klinkt stellig. En zo ís het stellig ook. Er is dan ook zeker reden om te belijden dat „het hier beneden niet is.” Wel is de vraag op zijn plaats hoe doorleefd dat belijden is wat ons betreft. Vaak zijn we naar mijn besef toch tamelijk geschokt als dan blijkt dat het hier beneden inderdaad niet is. Of het nu gaat over ons eigen bestaan, dat vanwege de zonde zo broos en breekbaar is, of dat het gaat om andere vormen van verval. Zoals wanneer we merken hoe de damwanden van de christelijke beschaving meer en meer scheuren vertonen en de verwording gestaag doorsijpelt. Of als allerlei zekerheden aangetast worden. Denk aan de plaats van het christelijk onderwijs, van huwelijk en gezin. Als vanzelfsprekendheden op de tocht komen te staan. Als vrijheden en voorrechten ingeperkt worden.

Leven we in het licht van Christus’ hemelvaart? Het hart van de christen die de vreemdelingschap oefent, trekt toch op huis aan? Het oefent immers de eenheid en de gemeenschap met Christus. Die giet als het Hoofd door Zijn Geest de hemelse gaven in Zijn leden uit. Die beschut en bewaart hen tegen alle vijanden. En Die is hun Voorspreker voor het aangezicht van Zijn Vader. Paulus noemt het „een wandel in de hemel”.

Dat betekent geenszins dat we vervreemd zijn van dit leven. Of onverschillig zijn. Of de vreemdelingschap gebruiken als een theologische legitimering voor een vlucht uit de wereld of geestelijk kluizenaarschap. Wie het belang van de vreemdelingschap onderstreept, krijgt al snel dergelijke verwijten te horen. Echter, hoe zouden we dit tijdelijke leven en ons aardse bestaan veronachtzamen? Heeft God Zelf ons er niet geroepen en gezonden? En bovendien: Hij is Zelf bezig met kracht in deze wereld te werken. Hij is doende door de Geest van Pinksteren om er Zijn kerk naar Zijn gemaakt bestek te voltooien. Dat schept verwachting. Het gaat aan op de dag dat Hij Zijn rijk volmaken zal. En behalve dat Zijn Bruid dan stralend voor de dag zal komen, gaat het daarmee ook voor de schepping aan op de vernieuwing. In dát licht ziet de vreemdeling deze wereld. Het is het werk van Zíjn handen. En het gaat toe naar de herschepping. Als God alles is in allen. Als nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, waarin gerechtigheid woont, werkelijkheid zijn. Daar strekt zich het hart van de geestelijke vreemdeling naar uit. Het is de ‘progressiviteit’ van het Koninkrijk Gods. Daarbij valt elke seculiere progressiviteit in het niet; die reikt maar net zo ver als de grenzen van zijn binnenwereldse werkelijkheid.

Dus leven uit het wonder en de rijkdom van Christus’ hemelvaart maakt allesbehalve onverschillig ten aanzien van dit aardse leven. Juist niet! Zíjn dag is ophanden! Er zijn nog zoveel zondaren te winnen voor het Lam. En we zullen zorgdragen voor de schepping, voor het werk Zijner handen. Niet in paniek, wel in verwachting. Niet teleurgesteld vanwege het tijdelijke van de dingen die bij dit bestaan horen, maar in blij vooruitzien omdat we in Christus reeds eeuwig leven; hier in een tijdelijke gestalte, straks in onverderfelijke nieuwheid.

De auteur is universitair docent praktische theologie en apologetiek aan het Hersteld Hervormd Seminarie. In Weerwoord komen actuele vraagstukken rond het christelijk geloof aan de orde. > rd.nl/weerwoord