Maar vanouds is spinazie in Nederland een van de eerste groenten die geoogst kunnen worden. En eigenlijk staat mijn hoofd er ook vooral in het voorjaar naar. Misschien komt dat doordat deze groente een soort metafoor voor de lente is. Als je dat erin wilt zien, natuurlijk… Allereerst zit dat voorjaarsachtige in de groeikracht van dit gewas: groene blaadjes die –als de omstandigheden een beetje meezitten– in luttele dagen de grond uit schieten. Ook de smaak heeft wel iets voorjaarsachtigs. Een beetje scherp, zoals de wind in april ook nog onverwacht guur uit de hoek kan komen. Het stroeve gevoel dat na het eten op je tanden achterblijft sluit daar mooi bij aan.

Voor deze taartjes gebruikte ik wilde spinazie. Dat blad blijft iets steviger, wat in een vulling wel goed uitkomt. Filodeeg wordt in de oven heel knapperig, maar het is wel wat bewerkelijk. De vellen drogen snel uit: vandaar het advies om ze af te dekken met een vochtige theedoek. Dat lijkt misschien on-
nodig omslachtig, maar dat is het echt niet.