Er zijn mensen die zich weten te behelpen en hun geweten bevredigen door eigen betrachting. Ze gaan een enkele keer meer naar de kerk, lezen een hoofdstuk uit Gods Woord of een stichtelijk boek, geven een rijke aalmoes en vinden daar hun rust in. Zij weten niet van de rust bij Jezus te zoeken. Zij hebben het leven in hun hand gevonden en daarom worden zij niet ziek.Ik vraag u, zijn dat nu vermoeiden, die zich zo vreemd houden? Wanner zij een ontwaakte zondaar in de bitterheid van zijn ziel horen kermen over de veelheid en de gruwelijkheid van zijn overtredingen, dan menen zij dat die persoon er zeer slecht aan toe is. U kunt het merken als ze er zo over spreken, dat ze nooit de ware vermoeidheid hebben beleefd.

De Zaligmaker nodigt niet alleen die vermoeid zijn uit, maar ook die belast zijn. Hen die neergedrukt en overladen zijn tot bezwijken toe, te weten over het gezicht en het gevoel van de zonden en de gevolgen daarvan.

Doch velen erkennen de zonde niet als een last. Zij maken die zo klein mogelijk, zij noemen het menselijke zwakheden, het raakt hen niet eens. Ze worden kwaad op hen die hen trachten daarvan te overtuigen. Hoe dikwijls gebeurt het dat een waar gelovige uit louter medelijden zijn naaste tracht te overtuigen van zijn rampzalige staat buiten Christus en de toekomende toorn daar hij onder verzinken zal?

N. S. van Leeuwarden, lidmaat te Amsterdam (”De ware rust voor een vermoeide ziel”, 1798)