Geen plek op aarde warmt zo snel op als het gebied rond de poolcirkel, het leefgebied van de muskusos. Die opwarming heeft grote gevolgen: de permafrost, oftewel de altijd bevroren bodem, smelt. Het eeuwige ijs, zoals de Russen de permafrost noemen, blijkt vergankelijk.

Het dooien van de ondergrond brengt grote problemen mee voor de mensen die daar wonen. Hun gebouwen, eens stevig gefundeerd, beginnen weg te zakken in de drassig wordende bodem. Verder scheuren muren en verzakken olie- en gasleidingen. Met alle risico’s van dien.

Een icoon van de smeltende permafrost is de Batagaika-krater in Oost-Siberië. Deze krater van bijna een kilometer doorsnee wordt elk jaar zo’n 15 meter groter.

Voor klimaatverandering is de dooiende toendra ondertussen een tikkende tijdbom. In de bevroren bodem zit namelijk grote hoeveelheden methaan opgeslagen, die bij het smelten vrijkomen. Methaan is een 34 keer krachtiger broeikasgas dan CO2.

Voor de muskusos zelf is de opwarming geen pretje. Hij krijgt het snel te heet onder zijn harige vacht. Overigens kan de soort –net als andere grazers– het smelten van de permafrost tegengaan, melden wetenschappers. De dieren stampen sneeuw onder hun hoeven plat, waardoor dit in dichtheid toeneemt. Zodoende isoleert de sneeuw minder goed en kan de bodem beter afkoelen tijdens de winter. Cynisch: de muskusos heeft te lijden onder klimaatverandering én kan er zelf iets aan doen.