Terwijl ik met juf doorpraat over zijn voorliefde voor niet te veel ”moetens” en wel veel ”vrijheid” moet ik bijna blozen. Want hoewel we het over mijn zoon hebben, praat ik eigenlijk ook over mezelf.

Zoon 2 blijkt een proefwerk te hebben. Wanneer? Morgen… En de zon is inmiddels al onder. „Ben je er nog helemaal niet aan begonnen?” vraag ik, net iets te hard naar zijn zin. „Je ziet zoiets toch al weken van tevoren aankomen?” En terwijl ik door blijf mopperen denk ik aan de nachten waarin ik stiekem met een zaklamp en een leerboek onder mijn dekbed de laatste rijtjes Engelse woorden er nog in probeerde te stampen. Tja, plannen was op de middelbare school ook nooit mijn sterkste kant.

„Waarom liggen al die kleren op je vloer en niet in je kast of in de wasmand?” vraag ik een dag later aan zoon 3. Hij heeft zijn schoolboeken er als een stilleven tussen gelegd. Een vraag waar hij uiteraard geen antwoord op kan geven. Net zoals ik vroeger, toen mijn eigen ouders mij dezelfde vraag stelden. Ik dacht er simpelweg niet aan om de boel op te ruimen.

Het is bijzonder om in je eigen kinderen trekken van jezelf terug te zien –iets met een appel en een boom–, maar soms is dat ook wel een tikje confronterend.

Gelukkig trouwde ik een man die wél gestructureerd is, die wel kan plannen en die houdt van een altijd opgeruimd huis. Nu geeft dat laatste uiteraard ook wel weer de nodige uitdagingen. Maar je zou denken dat die eigenschappen mijn enigszins chaotische genen in onze kinderen wat neutraliseren.

Die hoop blijf ik koesteren. Terwijl we ons hier thuis door de puberteit heen worstelen, denk ik: eens komt het goed.

En als mijn genen ook op de lange termijn te dominant blijken, moet ik maar een advertentie zetten: „Lieve, maar vooral gestructureerde meisjes gezocht voor onze leuke, stoere, ietwat chaotische zoons.” Daar zullen de toekomstige docenten van onze eventuele kleinkinderen me vast zeer dankbaar voor zijn.