Als eerste bedacht ik me dat de kop niet het thema moest benoemen. Dat zou mogelijk al afhakers opleveren en dat zou ik oprecht jammer vinden. Vandaar deze kop.

In deze column snijd ik een thema aan dat in Nederland op een of andere manier veel emoties oproept, soms in alle hevigheid. Het is een thema dat mensen gemakkelijk in een hokje kan zetten of hen verdeelt in een kamp van voor- en een kamp van tegenstanders. Aan de ene kant hoor je geluiden als: fake news, lariekoek, cijfers die niet kloppen, een nieuwe religie en vul verder maar aan. Aan de andere kant kan men geneigd zijn om de ander de maat te nemen zonder kritische zelfreflectie.

Ik heb het over klimaatverandering. Het woord dat ik bewust uit de kop heb gelaten. Denkt u nog even met me mee? Hoe zou het komen dat bij dit thema een open gesprek lastig lijkt? Hoe zou het komen dat mensen snel het gevoel hebben in een hokje geduwd te worden?

Bijzonder genoeg voel ik die hokjes in Afrika helemaal niet. Ik voel geen verdeeldheid als ik de opengescheurde Afrikaanse grond onder mijn voeten voel. Ik voel haar niet als ik in een gebied sta waar de schepping overduidelijk kreunt. Wanneer ik praat met mannen en vrouwen die op het platteland wonen en werken. Als ik in hun door de zon verweerde gezichten kijk, hun werkhanden zie die dagelijks in de weerbarstige grond werken.

Ook zij zijn elke dag in de weer om eten in huis te hebben voor hun gezin. Met hun donkere ogen turen zij dagelijks de hemel af en vragen ze zich af wat die hemel hun vandaag zal brengen. Zij zien hun kwetsbare leven nog onzekerder worden door de toename van onverwachte weerverschijnselen. In Afrika uit zich dat in extremere droogteperiodes. In Azië kampt men met overstromingen en orkanen. Direct na de orkaan Haiyan in 2013 reisde ik naar de Filipijnen en zag ik met eigen ogen de ravage en het leed van de mensen die getroffen waren.

Op dat soort momenten realiseer ik me heel sterk dat de hoge opdracht uit Genesis 2 ook voor mij geldt. De keuzes die ik in Nederland maak, hebben impact op de schepping. God vertrouwde mij als het ware ook een stukje aarde toe en gaf daarbij een hoge opdracht: bebouw het en bewaar het! En als ik eerlijk ben, voel ik hoe ik daarin tekort ben geschoten. Als we ons bewust zijn van de hoge opdracht die we hebben meegekregen en de ernst van de situatie beseffen, dan zullen we er allemaal op onze eigen manier iets aan willen doen.

„De discussie over de toekomst van de planeet waarop we wonen is van alle tijden”, zegt Henk Massink in zijn boek ”Oog voor de schepping”. In zijn werk voor het Wetenschappelijk Instituut van de SGP en later als ambtenaar op verschillende ministeries hield Massink zich bezig met het thema klimaatverandering. Begin februari laaide ook in mijn eigen omgeving die discussie over de toekomst van de planeet weer op, toen deze krant kopte: ”Programma SGP niet groen genoeg” (RD 2-2).

Dat er bij de achterban van christelijke partijen over dit thema veel discussie is, staat buiten kijf en veel vragen hoor ik terug in gesprekken die ik voer met de achterban van Woord en Daad. Mooie gesprekken, maar ook gesprekken die soms moeizaam verlopen.

Als we nu eens bij de hoge opdracht van Genesis 2 beginnen en we nodigen daarbij, al dan niet denkbeeldig, de mensen uit die in hun dagelijks leven nu al de gevolgen van klimaatverandering dragen… Zou dit dan het gesprek makkelijker maken en zouden we elkaar dan ontspannen en eerlijk kunnen bevragen op hoe dingen anders kunnen, ook in ons eigen leven? Hoe mooi zou het zijn als we de opdracht van onze Schepper ook hierin concreet kunnen maken? Ik kijk uit naar zó’n gesprek met elkaar over die hoge opdracht!

De auteur is directeur-bestuurder bij Woord en Daad. Het Reformatorisch Dagblad en Woord en Daad houden op 13 maart online een themabijeenkomst over klimaatverandering.