In ”Niet alles is verloren” tekende Ramiro Munoz Carvajal zijn verhaal, jammergenoeg doorspekt met onnodig veel platte taal, op.

De eerste hoofdstukken geven een indruk van het leven van de verslaafde Bastiaan. Zijn vader was een zeeman die „altijd dronken” thuiskwam. Hij toonde geen liefde, vond zijn zoon „zwak” en liet dit duidelijk merken. Moeder zei er niets van, want ze wist dat ze dan geslagen zou worden. Op een dag zit de verslaafde en werkloze Bastiaan op een bankje in het Zuiderpark in Rotterdam en beseft hij dat hij zo niet verder kan. Hij laat zich opnemen om af te kicken, een periode die in het boek niet breed wordt uitgewerkt. Via de sociale dienst komt hij daarna terecht bij een opleiding voor ervaringsdeskundige aan de Howie the Harp School in Rotterdam. Deze is genoemd naar de Amerikaan Howie Geld, die als zwerver op straat mondharmonica (in het Engels ”harp”) speelde om rond te kunnen komen. Later ontwikkelde hij een programma om lotgenoten met elkaar in contact te brengen. Tijdens een open avond wordt Bastiaan geraakt door de herstelverhalen die hij hoort. Hij besluit de opleiding te gaan volgen. Gaandeweg krijgt hij vertrouwen in zichzelf en anderen en leert hij hoe hij zijn „zwakheden kan omzetten in kracht.” Daarmee laat dit boek zien dat de situatie van een verslaafde niet hopeloos is, maar dat er ook vanuit een diep dal een weg omhoog is.

Boekgegevens

Niet alles is verloren. Een ode aan Howard Geld, Ramiro Munoz Carvajal; uitg. Boekscout; 45 blz.; € 14,99