De bezorgdheid is begrijpelijk, die blijdschap ook. Het zijn de twee kanten van de medaille: er is nog veel onduidelijkheid over het besmettingsgevaar, met name vanwege de Britse variant van het coronavirus. Maar er is ook onrust vanwege de leerachterstand die kinderen hebben opgelopen.

Dat laatste geldt ook voor leerlingen van het voortgezet onderwijs. Vrijdagmorgen zei minister Slob van Onderwijs dat er op alle niveaus vertraging is in de studievoortgang. Een deel van deze leerlingen moet er rekening mee houden dat ze door de coronacrisis dit jaar blijven zitten. Of er zijn speciale bijspijkerprogramma’s nodig om de achterstand weg te werken.

Kinderen en jongeren mogen niet de dupe worden van deze crisis, benadrukte Slob. Maar je kunt niet eenvoudigweg de normering bijstellen, want dan is er straks een generatie jongeren met een coronadiploma.

Zo trekt de coronacrisis diepe sporen in het onderwijs, tot en met de hogescholen en universiteiten waar studenten nu al bijna een jaar hun colleges volledig online volgen.

Het is hartverwarmend om te zien hoe een complete onderwijssector zich tot het uiterste heeft ingespannen om de keukentafel, de woonkamer of het studeervertrek tot verlengstuk te maken van de school. Chapeau voor de creativiteit: van de bolderkar die in het dorp pakketten huiswerk bezorgt tot slimme software die spieken bij afstandsexamens signaleert.

Dat er desondanks sprake is van vertraging, bewijst alleen maar dat de school en de leraar zich niet simpelweg laten vervangen door een serie videolessen. Afstandsonderwijs blijft surrogaat, alle inspanningen van leerlingen, studenten, docenten en ouders ten spijt.

De herstart van de basisscholen betekent ook niet dat leerkrachten zomaar de draad weer op kunnen pakken. Integendeel, er komt juist een zware taak bij. Leerlingen hebben wekenlang in een ander ritme geleefd. Ze komen niet terug na een vakantie maar na een crisis. Dat vraagt om veel gesprekken en een goede luisterhouding.

Leerachterstand is wel weer in te halen. Er moet eerst oog zijn voor de emoties van en de psychische gevolgen voor de kinderen. Dat kan nodig zijn bij zorgen en rouw in het gezin, maar ook vanwege de diepere vragen: Waarom gebeurt dit, wiens schuld is dit, waarom laat God dit allemaal toe?

Hoe bevoorrecht is dan het christelijk onderwijs, de klas waar de leerkracht de Bijbel openslaat en wijst op Gods bestuur, Zijn oproep tot bekering en Zijn geduld met zondige mensen.