Gelet op het commentaar van de meeste europarlementariërs lijken zij de ovatie meer voor zichzelf bedoeld te hebben dan voor Barroso. Veel EP-leden spraken van „een bijzondere dag in de geschiedenis van het parlement.”

Het feit dat de voorzitter van de nieuwe commissie door de knieën is gegaan voor de druk vanuit het EP beschouwen sommige fracties in Straatsburg als een „waanzinnige overwinning” in het proces naar meer democratische verhoudingen binnen Europa.

Dat de Commissie overduidelijk bakzeil haalt tegenover het EP, is inderdaad uniek. Maar of de democratie werkelijk vooruitgeholpen is met deze ontwikkeling, valt te betwijfelen.

Barroso stelde gisteren vast onvoldoende steun te krijgen voor zijn ploeg. Feitelijk pruimt de meerderheid van het EP een lid van de Commissie niet, de Italiaan Buttiglione, die de homoseksuele levenspraktijk zondig noemt. Dat is het pijnpunt.

Toegegeven, de europarlementariërs hadden ook zo hun vragen bij andere kandidaat-commissarissen. Maar met meer of minder tegenzin gaven zij die echter toch het voordeel van de twijfel. Alleen Buttiglione was om zijn persoonlijke opvattingen voor de meerderheid van het EP volstrekt onaanvaardbaar.

Het verzet tegen de Italiaanse kandidaat is een sprekend voorbeeld van de ondemocratische instelling van veel europarlementariërs. De democratie is naar haar aard een afspiegeling van de standpunten in de samenleving. Dat uitgangspunt wordt principieel losgelaten wanneer mensen vanwege hun opvattingen bij voorbaat worden uitgesloten van functies.

Want daar gaat het om. Buttiglione heeft geen kans gehad beleid te maken. Hij is niet beoordeeld op het punt of hij wel kan besturen. Nee, zijn persoonlijke standpunten omtrent homoseksualiteit zijn niet aanvaardbaar voor het EP.

Hoe de Italiaan dacht over huwelijk, gezin en homoseksualiteit was bij de europarlementariërs genoegzaam bekend. Commissieleden die hem ondervroegen, hebben tijdens de gebruikelijke hoorzitting er duidelijk op aangestuurd hem controversiële uitspraken te ontlokken. Toen Buttiglione naar waarheid zijn privé-mening gaf, was hij in de val gelopen.

De hele gang van zaken heeft iets dubbelhartigs. In de samenleving wordt voortdurend gesteld dat godsdienst een privé-zaak is waar in het publieke optreden niet mee gerekend kan worden. Zij die bezwaren hebben tegen plannen omdat deze niet stroken met hun geloofsopvatting, krijgen te horen dat ze die mening vooral voor zichzelf moeten houden en daar in hun publiek handelen niet mee mogen rekenen.

Maar diezelfde standpunten blijken plotseling een pregnant en heikel punt te worden als mensen op verantwoordelijke posten privé een mening hebben die niet strookt met de opvatting van de meerderheid. Dat is een benauwende ontwikkeling voor mensen die rekening willen houden met christelijke waarden en normen.