Column: Mallemolen
Het gaat niet goed met broer konijn. Vorig jaar speelde hij nog met vriendjes in het weiland bij ons huis. Nu zien we hem niet meer. Het gaat ook niet goed met familie mus, Met haas, egel, eekhoorn, grutto en paling. Niet vanwege de boze wolf. Wij zijn het. We laten broeikasgas opborrelen uit sloten. Mezen gaan dood. Wormen vereenzamen in stervende bodems. De zondeval zette de eerdere goede relatie tussen mens, plant en dier onder druk.
Windboeren vullen het land met torenhoge, horizonvervuilende molens. Denkend aan Holland zie ik onafzienbare rijen windturbines. Goed voor klimaat en werkgelegenheid, zegt men. Ze maken ondertussen van vogels gehakt. En het is nooit genoeg. Daarom zetten we de zee ook vol. Om de stroomvretende datacentra van Microsoft te laten draaien. En omdat we lijden aan elektrobesitas. Alles op stroom: horloge, wekker, tandenborstel. Boeken werden e-books, fietsen e-bikes. We spreken versluierend van parken. Van vergroenen. Maar groen zijn ze allerminst, die wind- en zonneparken. En dan moeten er ook nog eens 1 miljoen huizen bij komen. Geen wonder dat die beestenboel vertrekt.
De dierentuin zou nog een laatste onderdak kunnen zijn, ware het niet dat die als het aan de Partij voor de Dieren ligt allemaal sluiten.
De homo economicus met zijn ecologische mammoetvoet vanwege onverzadigbare begeerte naar meer, zit alles in de weg. Meer welvaart is meer geluk. En dat betekent meer entertainmentparken, vliegvelden, snelwegen, outlets et cetera. Het besef de aarde in bruikleen te hebben is niet eerder zo ver uit zicht geweest.
Vorige week bracht de hoofdstedelijke GroenLinkswethouder de gebruikers van 8000 volkstuintjes collectief in shock. De huurprijs van de ‘groene parels’ zou met 500 (!) procent worden verhoogd. Dat kunnen Henk en Ingrid, Piet en Sjaan natuurlijk niet opbrengen. Wordt hun plaats ingenomen door yuppen van de Zuidas? Of komen er huizen, kantoren, bedrijven? Tel uit je winst.
Nog iets. Of het zogenaamde landschapsherstel voordelig uitpakt voor broer konijn en trawanten, is zeer de vraag. We beleven al enkele jaren de rage van open landschappen. Houd open wat open is, maar waarom vrachten hout wegzagen uit bestaande landschappen? Er is een zorgelijke minachting voor oud hout en de ecologische waarde daarvan. Eigenlijk voor heel Gods schepping. We zijn slaaf van een economisch systeem dat alleen maar van groeien weet, én van een onverzadigbare consumptiedrift. We zitten gevangen in een mallemolen die we zelf geconstrueerd hebben.
