Kerstfeest
De kerk stroomt langzaam vol. Een kind uit groep 2 loopt aarzelend naar voren, het knuistje stevig om moeders vingers geklemd. Het ventje wordt voorbijgelopen door een grote kerel uit groep 8. Zijn kuif glimt van de gel en zijn gezicht van trots. In zijn hand heeft hij een collectezak; hij mag vandaag diaken zijn.
In het andere pad loopt een meisje van ongeveer 10 jaar, een witte bloem in haar kunstig gevlochten, blonde haren. Ze loopt naast een klasgenoot, naar wie ze vrolijk kijkt. Vanavond mogen ze van de juf naast elkaar zitten.
Overal is geroezemoes te horen, de stilte van zondag is ver te zoeken. In de voorste banken staan kinderen achterstevoren te zwaaien, soms lichtjes gecorrigeerd door een meester of onderwijsassistent. Een opa in de kerk steekt hoog zijn hand op. Vader, die ernaast zit, heeft nog niet zo veel vrijmoedigheid en doet het met een klein wenkje en een grote knipoog. Ergens wordt nog orgel gespeeld, maar de stille liederen kunnen de kindervreugde niet overstemmen. Of beter: ze vloeien in elkaar over.
Eén zin van de directeur en de stilte valt. De kinderhoofdjes draaien richting het podium, luisteren, zingen daarna. „Komt allen tezamen!” Ja, de kerk zit stampvol en van afstand houden weet niemand. Als er gebeden wordt, is er een intense stilte die er alleen zó kan zijn als een kerk vol zit. Er wordt gebeden voor kinderen die er niet bij kunnen zijn omdat ze ziek zijn. Wie denkt er aan een livestream? De grote Toehoorder weet het al wel.
De eerste groepen betreden daarna het podium. Opnieuw heeft het orgel moeite. Het lijkt of iedereen nog even moet kuchen, al dan niet met de hand voor de mond. Van hoesten in de elleboog heeft nog niemand gehoord. En wie verkouden is of verhoging heeft, is er gewoon bij. Met paracetamol.
Een meisje mag de voorzang doen. Een Engels lied schalt door de kerk, ontroerend mooi en helder. Een echtpaar ergens halverwege de kerk kijkt elkaar verliefd aan. Zo kunnen alleen ouders kijken die hun eigen kind horen zingen. In de bank daarachter wordt geglimlacht. Want van blijde ouders word je ook blij. Een diepe zucht ontsnapt, niet gehinderd door een mondkapje.
Dan zingen alle kinderen, zoals alleen kinderen dat doen. Waarbij even wordt vergeten dat het rekenen niet lukt, dat stilzitten zo lastig is, dat je klasgenoot zijn mama nog wél heeft. De leerlingen zingen over de werkelijkheid van Kerst. Geen plaats, geen mogelijkheid, geen uitziende mensen. Een afstand, oneindig meer dan 1,5 meter. „En het geschiedde in DIE dagen.”
