Het trof mij dat zij geraakt werd. Hoe komt het dat een kind soms niets opsteekt van een preek en een andere keer deze gepassioneerd kan navertellen?

Van de puriteinse predikant Spurgeon (1834-1892) is bekend dat hij, in navolging van zijn Meester, veel oog had voor kinderen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit zijn toepassing van Markus 10:14. De Heere Jezus nam het Zijn discipelen „zeer kwalijk” dat zij de kinderen verhinderden om tot Hem te komen. Spurgeon schrijft over dat verhinderen: „Ik denk dat de oorzaak van dit trieste gebeuren in de eerste plaats gelegen is in het feit dat er in de prediking vaak niets is voor de kinderen. De preek gaat over hun hoofden heen.” Dat brengt hem tot de conclusie dat er „op zijn minst één gedeelte in de preek” moet zijn dat voor de kleintjes bedoeld is. „Het is een grove fout als wij hier nalatig in zijn.”

Niet alleen in Engeland, maar ook in Nederland dachten predikanten in die tijd na over het „weiden van Zijn lammeren.” Dominee C. E. van Koetsveld (1807-1893) merkte dat veel kinderen niet graag naar de kerk gingen. Vanaf 1842 begon hij daarom op zondagavond met kinderkerkdiensten.

Ondanks dat niet iedereen hem dat in dank afnam, volhardde hij. Zelfs toen de voorganger hoogbejaard was, had hij eens duizend kinderen onder zijn gehoor.

Ook een eeuw later bleven de meningen over de plek van kinderen in de kerk verdeeld. Een oudere man zei eens –in een reactie op kindernevendiensten– tegen de christenpedagoog prof. W. ter Horst dat hij geen zin had om zondagsschooltje te spelen in de kerkdienst. Ter Horst sprak gevat: „Ik heb hem voorgesteld de kindernevendienst af te schaffen. Die zou dan moeten worden vervangen door een nevendienst voor vastgeroeste bejaarden. Die kunnen dan mooi met elkaar in een bijruimte de goede oude tijd verheerlijken.”

Of dat dé oplossing is, betwijfel ik. Maar om „eenvoudigen wijsheid te leren” (zie Ps. 19:4 ber.) vormen in elk geval eenvoudige taal, duidelijkheid en praktische voorbeelden de basis. Dan voorkomen we ondergeschoven kindjes.