Al dagen schrijven opiniemakers en columnisten hun wederzijdse verbolgenheid uit. Helaas voor eigen parochie. Dus praten we aan elkaar voorbij. Geen dialoog of kruisbestuiving.

Nu zo’n beetje de hele ethische agenda ontkerstend is en ook de zondagsrust afgeschaft, is het bijzonder onderwijs aan de beurt.

De ”antihomoverklaring” is een helder voorbeeld van framing: een beïnvloedingstechniek waarbij het de kunst is om een door jou gewild effect te bereiken. Je zegt niet dat bepaalde scholen de uniciteit van het huwelijk eerbiedigen, als een door God ingesteld verbond tussen één man en één vrouw, maar spreekt van ”antihomo”. Temeer omdat een intieme, seksuele relatie tussen mensen van hetzelfde geslacht wordt afgewezen.

In een vrije samenleving worden we geconfronteerd met meningen en visies die we niet delen. Daarbij bepaalt de kleur van onze bril wat we zien.

Behalve religieuze zijn er ook seculiere taboes. Na eeuwen van ‘christelijke onderdrukking’ hebben velen eindelijk de ketenen kunnen afwerpen. Ieder klassiek –vooral– christelijk standpunt roept dan een allergische reactie op. Het gehate vingertje maakt de assertieve Nederlander, die voortdurend bang is gehinderd te worden in zijn individuele ontplooiing, woedend. Corona fungeert daarbij als aanjager. Het is het psychologisch effect van een ontwrichtende pandemie.

Ook tijdens grote pestuitbraken in de middeleeuwen ontlaadden angst en onzekerheid zich. Het zondebokmechanisme deed zijn werking. Pogroms en heksenverbrandingen volgden. Complotten werden verondersteld. Joden zouden waterbronnen besmetten, zieken wraak nemen op gezonden en artsen en verplegers mensen vergiftigen.

Tot in de Kamer toe wordt dezer dagen met gretigheid het blik met vooroordelen over kerk en geloof losgetrokken. Waar zal de seculiere ideologische agenda ons brengen?

Eén troost: wordt het bijzonder onderwijs opgeheven, dan kunnen we altijd nog in navolging van de salafistische islam (voorportaal van de jihad), zaterdagscholen stichten, waar de overheid niet achter de deur kijkt.