Ik moest eraan denken dat de meesten van deze jongeren zondag niet in de kerk waren, maar thuis de diensten hadden gevolgd. Samen met hun ouders zittend op de bank. Samen kijkend naar een scherm. Of luisterend naar het Woord dat via de speakers van een laptop naar hen toe komt.

Het blijft wonderlijk dat veel stilstaat, maar het Woord niet gebonden is. Tegelijk kan het een opgave zijn om met kinderen de dienst te volgen. Je moet maar een grappig peuterzusje van twee jaar hebben dat de andere broers en zussen juist op het ernstigste moment aan het lachen weet te brengen. Of je moet het als puber gewend zijn op de bank te hangen, terwijl je nu op dezelfde bank netjes moet zitten luisteren.

Onze jongeren missen deze maanden veel nu er nogal wat diensten thuis worden beluisterd. Want durf je nog te zingen als je jongere broer meeluistert terwijl jij net de baard in de keel krijgt? En wat kan het leeg zijn als je na de preek niet je kerkelijke vrienden ontmoet, waar je ongekunsteld je vragen kunt spuien. En het is best ingewikkeld om stil te blijven als de buurman juist op zondag bedacht het gras te maaien. En wat moet je doen als de preek je raakt? Je pa of ma kijkt direct in je gezicht en hen wil je het zeker op dat moment niet laten zien.

En dan nog het missen van de gemeenteleden die om je heen zitten. Of zouden onze jongeren niet de gemeenschap missen? De groet van die oude mevrouw naast je. Het zicht op het sacrament als dat voor in de kerk wordt bediend. Het zingen van die meneer achter je, ook al klinkt het niet zo mooi. De diaken die langskomt met de collectezak en je even een knipoog geeft. Of de koster die je bij de uitgang vriendelijk groet.

De kerkgang is beperkt, het zondagse gezinsleven anders. De driestar van gezin-kerk-school heeft op alle punten licht en aandacht nodig. Misschien nu juist wel het meest op school, ook al kost dat lestijd. Het is het investeren meer dan waard.