De postmoderne theologie wil het Evangelie aanpassen aan de huidige culturele wereldbeschouwing. De Bijbel wordt vandaag beschouwd als waar in die zin dat hij mensen geestelijk inspireert. Het gaat niet om feitelijke waarheid. De mens construeert de waarheid immers door woorden en onze woorden kunnen de realiteit nooit precies weergeven. Het postmodernisme beziet waarheid als veranderlijk en subjectief.

Daarom laat de postmoderne theologie de mens, als de maat van alle dingen, zelf beslissen wat voor hem aanvaardbaar is of niet. Vanuit deze overwegingen worden praktiserende homoseksuelen door kerken die zich gereformeerd noemen, toegelaten als volwaardige kerkleden, en worden vrouwen toegelaten tot alle kerkelijke ambten. Langs deze lijnen acht men gendertransitie volledig acceptabel.

De prediking boet aan kracht in. De hel wordt ter discussie gesteld. Er wordt niet voor gewaarschuwd, terwijl de Heere Jezus dit wél doet. Gods soevereiniteit en de totale verdorvenheid van de mens worden niet meer beleden. De mens is in feite goed en doet over het algemeen weinig kwaad. Daarom is verloren gaan niet aan de orde. Dit alles staat haaks op het Bijbelse getuigenis dat zondaren door wedergeboorte, bekering en geloof behouden moeten worden en dat men anders eeuwig verloren is.

God zegt heel duidelijk dat Hij ons geschapen heeft, als man en vrouw, en het huwelijk tussen één man en één vrouw heeft ingesteld. Deze drie fundamentele Bijbelse waarheden worden nu verworpen.

De theologie laten beïnvloeden door externe culturele overtuigingen is een grote hermeneutische fout. Dit zien wij in het evolutiedebat in kerken die zich gereformeerd noemen. De gevolgen zullen verschrikkelijk zijn. Zie maar naar kerken die dezelfde weg gingen. Eens beleden ze de gereformeerde waarheid, maar vanwege verwatering bestaan ze niet meer.

Zien wij deze tekenen niet rondom ons? Een verminderde waardering voor de kerkgang, ook ’s morgens. Meer liefde tot genot dan tot God. Onvoldoende inkomsten voor de kerk. Allerlei trucs hebben geen effect.

Alleen een hartelijke bekering tot God en een volmondig aanvaarden van en buigen voor de concrete waarheid van Gods Woord kunnen ons helpen. Als we de evolutieleer aanvaarden, geven we het geloof in God als Schepper op. Dan aanvaarden wij dat dood, pijn en ellende door God geschapen zijn voordat de mens bestond. Dit moet ertoe leiden dat wij de verlossing in Jezus Christus zullen verloochenen: de mens heeft immers geen schuld en feitelijk heeft God de schuld van het lijden in deze wereld.

De kerken hebben een opwekking nodig. We moeten weer beven voor God en diep ontzag hebben voor Gods geïnspireerde Woord. Dat gebeurt alleen als Gods Geest ons aanraakt en wij gaan walgen van onze eigen schuld, hoogmoed, eerzucht en kritische houding. Het hart moet branden van liefde voor God en Zijn Woord. We moeten beseffen dat wij bezig zijn verloren te gaan en dat zalig worden een Godswonder is. Wij mensen hebben niet het recht het goddelijk spreken ter discussie te stellen. Wij moeten ons eigen spreken ter discussie stellen. Concrete verootmoediging, bekering en terugkeer tot God zijn broodnodig.

De valse profeten in Jeremia’s tijd beleden de God van Israël, maar „zij genezen de breuk van de dochter Mijns volks op het lichtste, zeggende: Vrede, vrede! Doch daar is geen vrede.” Daarom: „Zo zegt de Heere: Staat op de wegen en ziet toe, en vraagt naar de oude paden, waar toch de goede weg zij en wandelt daarin; zo zult gij rust vinden voor uw ziel.” Zo is alleen een opwekking te verwachten. Maar het is te vrezen dat de reactie hetzelfde zal zijn als in Jeremia’s tijd: „Wij zullen daarin niet wandelen” (Jeremia 6:14 en 16). Dan zal de nacht dalen over Nederland! „Och, dat Gij de hemelen scheurdet, dat Gij nederkwaamt” (Jesaja 64:1).

De auteur is predikant van de christelijke gereformeerde kerk in Middelharnis. Weerwoord gaat in op vragen over het christelijk geloof. >>rd.nl/weerwoord