Maar die schade betreft voor een groot deel slechts tijdelijke schade. Er is ook schade die langer zal aanhouden. Van de miljoenen mensen die ontslagen zijn, zoals in de Verenigde Staten (VS), zal slechts een klein deel op korte termijn meteen terugkeren naar zijn of haar werkplek. De verloren gegane banen zullen met het economisch herstel langzaamaan terugkeren. Maar dat kan wel eens een groot deel van 2021 in beslag nemen.

Dan is er nog schade die we onder het kopje ”permanent” kunnen scharen. Europa wil een stokje steken voor de Chinese overnames van Europese bedrijven, die door de coronacrisis tijdelijk zeer aantrekkelijk geprijsd zijn. Overigens: wat voor China in het groot geldt, geldt ook voor de belegger in het klein dunkt me. Aandelen van mooie, structureel gezonde bedrijven zijn tegenwoordig verkrijgbaar tegen spotprijzen.

Het westen is door de corona ook erachter gekomen dat het niet alleen voor zijn televisies, smartphones en speelgoed afhankelijk is van China, maar dat dat ook geldt voor medicijnen en veel zorgproducten. In de wetenschap dat China er niet voor terugdeinst zijn machtspositie te misbruiken, geeft dat te denken.

In de VS is dan ook een wet in de maak om Amerikaanse bedrijven te verleiden minder afhankelijk te worden van China. De handelsoorlog tussen de twee giganten had vanaf het begin het minst met handel te maken. Inmiddels mag het, hoop ik, voor een ieder duidelijk zijn dat het om de dominante positie in de wereld gaat. Voor het eerst in de geschiedenis is er een land dat de overheersende plek van de VS op het wereldtoneel wil en kán bedreigen. De voormalige Sovjet-Unie wilde dat wel maar kon niet omdat het economisch inferieur was. China wil én kan het. De handelsoorlog is een uiting ervan met de strijd van Washington tegen Huawei als een heel specifiek voorbeeld.

Ik houd er rekening mee dat de wens om en initiatieven in die richting om minder afhankelijk te worden van China in Europa en de VS, overeind zal blijven en zelfs een van de belangrijkste prioriteiten van het economisch en buitenlands beleid van die landen zal worden. Ook nadat we de coronacrisis al lang en breed vergeten zijn. Dit betekent overigens per definitie bijna dat de verwevenheid van de westerse economieën nog groter zal worden, binnen de Europese Unie maar ook tussen de EU en de VS en andere westerse landen. Die mogen zo hun sores hebben en de relatie kan soms wel behoorlijk slecht zijn inmiddels, uiteindelijk hebben ze gemeenschappelijk dat ze minder afhankelijk willen worden van China.

We zijn waarschijnlijk op het punt aanbeland dat de sinds 1978 voortschrijdende globalisering ten einde is gekomen en iets wat we deglobalisering mogen noemen, begonnen is.

Dat zou dat betekenen dat nu een periode aangebroken is waarin de groei omlaag maar de inflatie en loonstijgingen juist omhoog gestuwd gaan worden. Bij globalisering werkt dat precies andersom.

De auteur is monetair econoom en hoofdeconoom van OHV Vermogensbeheer.