Goddelijke wraak. Dat is het coronavirus in de ogen van jihadisten in het Syrische Idlib. In Balagh, een maandelijks magazine dat in Idlib wordt verspreid door extremisten die sympathiseren met al-Qaida, noemt een auteur het virus „een van Allahs soldaten.”

De jihadisten in Idlib zijn niet de enigen die er zo over denken. Volgens MEMRI, een onderzoeksinstituut dat Arabischtalige media analyseert op opmerkelijke uitspraken, staan veel jihadisten te juichen bij de komst van corona. Steven Stalinsky, directeur van MEMRI, gaf onlangs in The Wall Street Journal een hele lijst aan voorbeelden.

Ook Hamas bijvoorbeeld, de terreurorganisatie die de Gazastrook bestuurt, ziet in de komst van corona een interventie van Allah. De reden daarvoor is duidelijk: westerse, open samenlevingen zoals Amerika, maar ook Israël worden tot nu toe harder getroffen dan de hermetisch afgesloten Gazastrook.

Dat het sjiitische Iran hard wordt getroffen, is vanuit hetzelfde denkpatroon net zo logisch. Sommige soennitische extremisten denken dat Allah met de uitbraak in Iran de moslims daar straft voor hun „blindheid” en hun „polytheïsme.”

Andersom denken sjiitische radicalen op hun beurt óók dat het door Allah gezonden virus aan hun kant staat. Een Syrische moslimgeestelijke, Abdul Razzag al-Mahdi, zei al in januari dat moslims voor het virus mogen bidden zodat het zoveel mogelijk Chinese vijanden van Allah uit de weg ruimt, als straf voor hun onderdrukking van de Oeigoerse moslimminderheid in China.

Een sjiitische commandant in Syrië, daarentegen, vond dat Iran patiënten die zijn besmet best als biologisch wapen zou kunnen gebruiken, dood of levend. In het geval de patiënten nog leven, zouden ze door de Iraanse overheid moeten worden overgehaald om zich op te offeren als martelaars.

Zo bezien, heb je het gelijk altijd aan je kant.

Nu kennen we dit soort retoriek uit radicaalislamitische hoek al langer. Het is interessant om in de gaten te houden hoe jihadisten proberen corona te duiden, maar belangrijker is om op te letten of daar eventuele acties aan worden verbonden. En daar zit de angel. Want feit is dat IS wel degelijk actie onderneemt in deze tijd. In de woestijn tussen Syrië en Irak zijn opnieuw haarden ontstaan van IS-strijders die de chaos in hun voordeel proberen aan te wenden.

Een rapport van het Institute for the Study of War van afgelopen week maakt melding van een aanval door IS-militanten op pro-regeringstroepen in Syrië. Dat gebeurde op 9 april vlakbij de grens met Irak, niet ver van de plaats Abu Kamal, waar IS vorig jaar officieel werd verslagen. Met hulp van Russische luchtsteun werd de aanval afgeslagen. Twee dagen eerder, op 7 april, claimde IS de verantwoordelijkheid voor de moord op een hoge politicus van de Syrische Baathpartij in Daraa, in het uiterste zuiden.

En zo lijkt aan Syriës grenzen opnieuw een reële dreiging te ontstaan. Al is het volstrekt begrijpelijk dat veel energie op dit moment naar de bestrijding van corona gaat, Syrië kan zich niet veroorloven om die andere „soldaten van Allah” aan de grenzen hun gang te laten gaan.