De zorg moest gereorganiseerd. Marktwerking was het toverwoord. Zorginkopers en -ondernemers verschenen. De laatsten, met een dikke vinger in de pap, kunnen geldkranen openen en dichtdraaien. Ingrepen worden verhandeld en verdeeld. Jij zo veel heupen en jij zo veel blindedarmen. Het zal nodig zijn, maar dat ziekenhuizen sluiten en de hele inventaris in de ramsj gaat, is stuitend.

Zorg werd een product. Dat ondervonden de toegewijde krachten in de thuiszorg. Sinds de vernieuwing op de WMO in 2015 kwamen tarieven fors onder druk te staan. Duizenden banen verdwenen, verzorgingshuizen gingen dicht. Het moest allemaal anders en beter. Sloten geld werden verspild. De oplossing? Allemaal mantelzorger.

Tijd voor de pensioenen. Wie verwacht dat beheer ervan primair zaak van inleggende werknemers is, vergist zich. Dat de overheid toezicht houdt, kan wenselijk en nodig zijn. Maar na de miljardenroof uit de pensioenpot onder Lubbers en Kok is mijn wantrouwen niet meer verdwenen. Ook met het oog op het nieuwe pensioenstelsel. Wordt de ingreep van Koolmees een sloopkogel?

Ook de Belastingdienst moest reorganiseren. Het aantal kantoren verminderen, ‘overbodig’ (vooral lager) personeel afvloeien, met compensatie. Maar juist de hooggekwalificeerde medewerkers gingen, met forse premie. Ze mogen terugkomen, met behoud van de bonus.

Onlangs presenteerde de commissie-Borstlap haar rapport. De arbeidsmarkt moet grondig veranderen. We hebben 1,4 miljoen flexwerkers, van wie er velen onder het minimumloon zitten. Vrucht van de neoliberale marktwerking, gebaseerd op competitiedrift en eigenbelang. Verschil tussen flex en vast moet anders. Ik houd m’n hart vast.

Als laatste de reorganisatie bij het Korps Mariniers. Een uitstroom van medewerkers volgde, en uiteindelijk lijkt het hele verhuisplan van de baan. Kostenplaatje? Horen we nog. Of niet.

Reorganisaties? Bezint eer ge begint. Misschien even niets meer op de schop nemen.