Column: Mijn midlifecrisis is een balansmoment
De maand december is de maand van het terugkijken. In de media zie je dat volop gebeuren. Lijstjes en scores worden gemaakt, reportages geschreven. De balans van 2019 wordt opgemaakt. Misschien is het de leeftijd, maar ik betrapte mezelf erop dat ik dit jaar ook meer bezig ben met terugkijken en persoonlijk de balans opmaken. 2019 is voor mij het jaar waarin ik veel nieuwe stappen heb gezet: het zoeken (en vinden) van een nieuwe baan en starten met een deeltijdstudie theologie. Het oordeel van mijn kinderen: „Mam, je bent lekker in de midlifecrisis.” Misschien is dat ook wel zo. Maar als ik die crisis op deze manier kan ‘doorstaan’, lijkt me daar niets mis mee.
Het is heerlijk om nieuwe dingen op te pakken en nieuwe inzichten op te doen. Een studie is verrijkend, en dan zeker een studie theologie. Het geeft nieuwe perspectieven op de samenleving waarin we leven en waar ik afgelopen jaren regelmatig over heb geschreven vanuit het perspectief van zorg en ethiek. Het bijzondere van het theologisch perspectief is dat overal theologie van te maken valt, omdat de hele wereld aan God toebehoort.
Theologie beoefenen gaat over onderzoek en wetenschap. Het vraagt een professionele houding die open en nieuwsgierig is, kritisch wil onderbouwen en verantwoorden. Het vraagt ook creatief voortbouwen op wat er aan kennis is, om daaraan dingen toe te voegen en te vernieuwen. In dit alles is context heel bepalend. Het raakt de tijd en cultuur van een samenleving, maar ook het karakter en levensgebeurtenissen van mensen. Hoe geven mensen betekenis aan hun leven? Het antwoord dat mensen op deze vraag geven, hangt nauw samen met die context.
In de afgelopen jaren is de vraag hoe mensen betekenis geven aan hun leven bij mij steeds sterker komen bovendrijven. Het is de vraag waar ik op stuitte als ik met medisch-ethische onderwerpen bezig was: Wat maakt dat mensen hun leven willen laten beëindigen? Waar komt voltooid leven vandaan? Welke vragen zitten er achter een abortus? Of juist achter een hele grote, maar onvervulde kinderwens? In de palliatieve zorg komt de vraag wat het voor mensen betekent om ongeneeslijk ziek te zijn, levensgroot naar boven.
De komende jaren blijf ik bestuurlijk en beleidsmatig actief. Vanuit mijn nieuwe baan zal ik me inzetten voor opvang van dak- en thuislozen en mensen die een beschermde woonvorm nodig hebben. Ook voor deze kwetsbare groepen geldt de vraag hoe zij een betekenisvol leven kunnen leiden.
Wie weet of ik na mijn studie het nog eens over een andere boeg gooi en met een theologiediploma in de hand geestelijk verzorger word. Het is een beroep dat de laatste tijd eindelijk wat meer bekendheid krijgt. Veel mensen denken dat je alleen een beroep doet op geestelijke verzorging als je worstelt met je geloof. Het werk van de geestelijk verzorger is echter veel breder. Denk aan een verpleeghuis, waar bewoners te maken kunnen krijgen met eenzaamheid, rouw en omgaan met de laatste levensfase. In dat proces komt van alles boven wat om geestelijke verzorging kan vragen. De zin van het leven moet opnieuw bekeken worden. Is er nog zin? De geestelijk verzorger kan hen in dat proces begeleiden.
Niet alleen het einde van het jaar leidt tot het opmaken van een balans. Aan het einde van het leven maken mensen vaak de balans op van een heel leven. Een ‘midlifecrisis’ blijkt in mijn geval een balansmoment te zijn. In mijn laatste column een uitnodiging aan iedereen om in de komende weken de balans op te maken. Daarbij voeg ik de uitnodiging om bij het opmaken van de balans wat theologisch perspectief te gebruiken: Wat zijn betekenisvolle momenten geweest in 2019? Wat geeft uw leven zin? En de belangrijkste vraag: Wie geeft uw leven zin en betekenis? Voor een antwoord mogen we volgende week onze ogen richten op de kribbe.
Onze hoop ligt in een kribbe;
deelt ons menselijk bestaan.
Wij knielen en aanbidden,
”God met ons” is Zijn naam.
