De zaterdagkrant herinnerde me hier weer aan. ”Groot gebrek aan personeel in refozorg”, luidde de kop op de voorpagina. Een schokkend verhaal, dat niet alleen de zorg geldt maar ook het onderwijs.

We hadden het zo mooi voor elkaar. Eigen instellingen, kloppende organisaties, prachtige locaties, klinkende statuten, met Gods onfeilbaar Woord en de Drie Formulieren van Enigheid als hechte grondslag. We waren zuiver, zuiverder, soms het allerzuiverst. We stelden hoge eisen aan sollicitanten. Er was voldoende aanbod. Vooral de kerkelijke achtergrond was belangrijk. We konden exclusief zijn: in- en uitsluiten. Liever binnen de statuten dood dan levend daarbuiten. We wisten ons gezegend en dachten er niet aan dat kerkelijke en geestelijke hoogmoed ons weleens konden opbreken. Het tij zou keren. Eerder dan verwacht, als het al verwacht was. Principes werden heroverwogen. Getrouwde vrouwen, jonge moeders… stroomden in. Nood breekt wet. Concessies aan eigen standpunten bleken onvermijdbaar. We durfden elkaar nauwelijks nog door te vragen op het punt van motivatie en de vlam van de liefde. En dat terwijl volgens Spurgeon een onbekeerde juf of meester al een ramp voor de zondagsschool is.

En toen kwam dus de zaterdagkrant. Er is een alarmerend tekort aan mensen in de ”eigen” gezondheidszorg. Er moet een beroep gedaan worden op krachten van buiten de zuil. Desnoods op mensen zonder band aan het Woord. Zonder innige omgang met Christus.

Staat God dan niet meer achter ons? Blaast Hij in onze bolwerkjes? Laat de eigen gezindte het onderwijs en de zorgafhankelijke medemens vallen?

Tekort aan personeel en middelen is een algemeen verschijnsel, maar een geestelijke thermometer voor het christendom. Zijn ook wij misschien meer gericht op carrière, geld en luxe dan we voor waar willen houden? Waar blijven de jongeren die God en de naaste willen dienen in een harde, koude maatschappij? Jongeren die de gestalte van Christus vertonen? SOS SOS SOS.