Mijn moeder appte vanuit Nederland: „Hoe houd je het uit?” Die vraag is op deze vrijdagmiddag heel reëel. Ik ben met mijn man, dochter, schoonmoeder en zwager sinds 11:00 uur in de wachtkamer van een christelijk ziekenhuis. Het is inmiddels 13:00 uur geweest. De wachtkamer is vol mensen. De ramen staan open, waardoor er gelukkig nog wat frisse lucht binnenkomt. Airconditioning is er niet.

We wachten tot mijn zwager Girgis aan de beurt is om naar de tandarts te gaan. Hij heeft een afspraak gemaakt en is ”nummer vijf”. Girgis kreeg geen tijdstip voor zijn afspraak, alleen een datum en een nummer. We zijn met hem meegegaan, omdat we de zwarte uitslag op de tandjes van onze dochter Mercy willen laten zien aan een tandarts.

Nu ik dit schrijf, denk ik: „Waren we maar niet gegaan.” Ik ken dit soort ziekenhuizen; mensen worden hier voor een relatief klein bedrag geholpen omdat de Koptische Kerk het ziekenhuis subsideert. De keerzijde is dat het altijd erg druk is; de administratie plant zoveel mogelijk mensen op een dag in.

Girgis is deze dag de vijfde die zal worden behandeld. Dat zou betekenen dat hij vrij vlot aan de beurt is. De dokter was deze vrijdag echter laat en moet kennelijk lange behandelingen uitvoeren. Nummer vier is al meer dan een halfuur binnen bij de tandarts.

Eindelijk gaat de deur van de behandelkamer open. Girgis wordt echter niet naar binnen geroepen maar iemand die inmiddels een verdoving heeft gehad. Ik begrijp niet hoe ze hier te werk gaan, maar het verbaast me na vijf jaar Egypte niet meer zo. Een systeem is er hier zelden.

Naarmate de middag vordert, wordt het warmer. Het is vermoedelijk rond de 35 graden. Een aantal weken geleden waren we thuis toen het ruim 45 graden was. Toen hielp zelfs de airconditioning niet meer. De gebruikelijke remedie van even douchen, bood bij mij ook geen soelaas meer. Op het heetst van de dag heb ik toen maar een natte handdoek op mijn hoofd gedaan. Sindsdien is het gelukkig niet meer zo warm geweest.

Ballon

Uiteindelijk was mijn zwager om 13:45 uur aan de beurt. Ik ging met Mercy mee naar binnen. We hadden geen afspraak voor mijn dochter gemaakt; we probeerden het maar op hoop van zegen. De tandarts was bereid even kort naar haar tandjes te kijken.

Vervolgens wilde ik de behandelkamer met Mercy verlaten, maar we waren tot onze verbazing welkom om te blijven. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. In tegenstelling tot de wachtkamer had de behandelkamer wel airconditioning en dus was de temperatuur er aangenaam koel.

De tandarts en tandartsassistente waren ingenomen met onze schattige en ondeugende dochter. De assistente blies met de mondstofzuiger een handschoen op voor haar die dienst ging doen als ballon. Vervolgens tekende de tandarts er een gezichtje op. Mercy was er maar wat blij mee.

Dergelijke spontane dingen maak je weer niet snel mee in Nederland.