De parallel tussen een kerkdienst en de genderideologie licht op als binnen de liturgie van een bijzondere dienst de gemeente gevraagd wordt te gaan staan (niet te verwarren met het genderbevestigende element in sommige erediensten waarbij mannen gaan staan tijdens het gebed). Let op de oproep vanaf de kansel: „We zingen Psalm x vers y en doen dat staande, voor zover dat voor u mogelijk is.” Dat laatste zinnetje, dat is nieuw. Je hoorde dat in vroeger tijd niet. Daar ligt de link met het genderneutrale toilet.

Er is een nieuw gebod van kracht: gij zult niemand uitsluiten. Hypergevoeligheid is de actuele standaard. Bij gender: er moet in iedere openbare ruimte een toilet beschikbaar zijn voor de 0,000001 procent van de bevolking die zich noch man, noch vrouw voelt.

In de gemeente: we gaan het een broeder of zuster met fysieke beperkingen toch niet aandoen dat hij of zij zich enorm buitengesloten gaat voelen op het moment dat iemand toegezongen wordt. Binnen afzienbare tijd zal een predikant het niet nalaten om bij iedere aankondiging van een gemeenteactiviteit aandacht te hebben voor langdurig zieken.

Een gemeente met oog voor elkaar schaft in 2020 de jaarlijkse bbq af: men wil de vegetarische en veganistische broeders en zuster niet langer partieel uitsluiten van de maaltijd, omdat ze niet uit de vleespotten kunnen eten.

Op het moment dat hij zich realiseert dat er een depressieve kerkganger in de banken kan zitten, zal een fijngevoelige organist het wel laten een opgewekt voorspel te spelen: wie wil het nu op zijn geweten hebben dat de sombere zanger zich nog meer onbegrepen gaat voelen. Wij sluiten niemand uit!

Ik zou de opvallende diepgravendheid van deze column moeiteloos kunnen vergroten door aan te tonen hoe deze trend van inclusief denken doorzet in de prediking. We sluiten niemand buiten en spreken de hele gemeente aan als geliefde medereizigers naar de heerlijkheid. Laatst las ik in een boekje van een voorganger de waarschuwing om iemand niet te wijzen op de mogelijkheid dat een gevoel van godsverlating verband kan houden met de eigen zonden: het zou veroordelend kunnen worden opgevat. Ik kan gemakkelijk laten zien hoe onder het motto van ”does lief in de kerk” onprettige woorden als doodstaat, hel, wet en toorn uit de prediking kunnen verdwijnen. Maar deze verdiepingsslag ga ik even niet maken. Ik weet best dat predikanten over het algemeen open staan voor feedback op hun preken. Maar ja, stel je voor dat ik die 0,000001 procent van de dominees die daar nog niet klaar voor is met deze column tegen het hoofd zou stoten. Die kant willen we niet op.

De auteur is mediator, coach en ondernemer. Reageren? welbeschouwd@refdag.nl